بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان

وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا﴿۱﴾
قسم به آفتاب و تابش آن (هنگام رفعتش).

وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا﴿۲﴾
و قسم به ماه آن گاه که در پی آفتاب تابان در آید.

وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا﴿۳﴾
و قسم به روز هنگامی که جهان را روشن سازد.

وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا﴿۴﴾
و به شب وقتی که عالم را در پرده سیاهی کشد.

وَالسَّمَاءِ وَمَا بَنَاهَا﴿۵﴾
و قسم به آسمان بلند و آن که این کاخ رفیع را بنا کرد.

وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا﴿۶﴾
و به زمین و آن که آن را بگسترد.

وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا﴿۷﴾
و قسم به نفس ناطقه انسان و آن که او را نیکو به حد کمال بیافرید.

فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا﴿۸﴾
و به او شر و خیر او را الهام کرد.

قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا﴿۹﴾
(قسم به این آیات الهی) که هر کس نفس ناطقه خود را از گناه و بدکاری پاک و منزه سازد به یقین (در دو عالم) رستگار خواهد بود.

وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا﴿۱۰﴾
و هر که او را (به کفر و گناه) پلید گرداند البته (در دو جهان) زیانکار خواهد گشت.

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا﴿۱۱﴾
طایفه ثمود از غرور و سرکشی (پیغمبر خود صالح را) تکذیب کردند.

إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا﴿۱۲﴾
هنگامی که شقی‌ترینشان (قدار بن سالف) بر انگیخته شد (تا ناقه صالح را پی کند).

فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا﴿۱۳﴾
و رسول خدا (صالح) به آنها گفت: این ناقه آیت خداست، از خدا بترسید و آن را سیراب گردانید.

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا﴿۱۴﴾
آن قوم رسول را تکذیب و ناقه او را پی کردند، خدا هم آنان را به کیفر (ظلم و) گناهشان هلاک ساخت و شهرشان را با خاک یکسان نمود.

وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا﴿۱۵﴾
و هیچ باک از هلاک آنها نمی‌داشت (یا آنها هیچ از عاقبت بدگناه خود نمی‌ترسیدند).