۳۸۴ بار خوانده شده
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ﴿۱﴾
هنگامی که آن واقعه بزرگ (قیامت) واقع می‌گردد.
لَيْسَ لِوَقْعَتِهَا كَاذِبَةٌ﴿۲﴾
که در وقوعش هیچ کذب و جای هیچ شک و ریب نیست.
خَافِضَةٌ رَّافِعَةٌ﴿۳﴾
آن روز (قومی را به دوزخ) خوار و ذلیل کند و (طایفه‌ای را به جنّت) سربلند و رفیع گرداند.
إِذَا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا﴿۴﴾
آن‌گاه که زمین شدید به حرکت و لرزه در آید.
وَبُسَّتِ الْجِبَالُ بَسًّا﴿۵﴾
و کوههای سخت متلاشی شوند.
فَكَانَتْ هَبَاءً مُّنبَثًّا﴿۶﴾
و مانند ذرّات گرد در هوا پراکنده گردند.
وَكُنتُمْ أَزْوَاجًا ثَلَاثَةً﴿۷﴾
و شما خلایق بر سه دسته مختلف شوید.
فَأَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ﴿۸﴾
گروهی راستان، اصحاب یمین باشند که چقدر حالشان (در بهشت ابد) نیکوست!
وَأَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ﴿۹﴾
و گروهی ناراستان، اصحاب شومی و شقاوتند که چقدر روزگارشان (در دوزخ) سخت است.
وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ﴿۱۰﴾
و (طایفه سوم) آنان که (مشتاقانه در ایمان) بر همه پیشی گرفتند و (در اطاعت خدا و رسول) مقام تقدم یافتند.
أُولَـٰئِكَ الْمُقَرَّبُونَ﴿۱۱﴾
آنان به حقیقت مقربان درگاهند.
فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ﴿۱۲﴾
آنان در بهشت پرنعمت جاودانی متنعّمند.
ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِينَ﴿۱۳﴾
آنها جمعی بسیار از امم پیشینیان هستند.
وَقَلِيلٌ مِّنَ الْآخِرِينَ﴿۱۴﴾
و عدّه قلیلی از متأخّران (یا بسیاری از مقدّمان امّت محمّد ص و قلیلی از مردم آخر زمان این امّت باشند).
عَلَىٰ سُرُرٍ مَّوْضُونَةٍ﴿۱۵﴾
آنان بر سریرهای زربفت مرصّع به انواع جواهر تکیه زنند.
مُّتَّكِئِينَ عَلَيْهَا مُتَقَابِلِينَ﴿۱۶﴾
همه (شادان) با یاران و دوستان رو به روی یکدیگر بر آن سریرهای عزّت می‌نشینند.
يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ﴿۱۷﴾
و پسرانی زیبا که حسن و جوانیشان همیشگی و ابدی است گرد آنها به خدمت می‌گردند.
بِأَكْوَابٍ وَأَبَارِيقَ وَكَأْسٍ مِّن مَّعِينٍ﴿۱۸﴾
با کوزه‌ها (ی بلورین) و مشربه‌ها (ی زرّین) و جامهای پر از شراب ناب.
لَّا يُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا يُنزِفُونَ﴿۱۹﴾
نه هرگز از آنها (هر چه نوشند) دردسری یابند و نه مستی عقل و رنج خمار کشند.
وَفَاكِهَةٍ مِّمَّا يَتَخَيَّرُونَ﴿۲۰﴾
و میوه خوش از هر چه برگزینند،
وَلَحْمِ طَيْرٍ مِّمَّا يَشْتَهُونَ﴿۲۱﴾
و گوشت مرغان و هر غذا که مایل باشند،
وَحُورٌ عِينٌ﴿۲۲﴾
و زنان سیه چشم زیبا صورت،
كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ﴿۲۳﴾
که (در بهاء و لطافت) چون درّ و لؤلؤ مکنونند (بر آنها مهیّاست).
جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴿۲۴﴾
(این نعمتهای الهی) پاداش اعمال نیک آن بهشتیان است.
لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِيمًا﴿۲۵﴾
نه آنجا هیچ حرفی لغو و بیهوده شنوند و نه به یکدیگر گناهی بربندند.
إِلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا﴿۲۶﴾
هیچ جز سلام و تحیّت و احترام هم نگویند و نشنوند.
وَأَصْحَابُ الْيَمِينِ مَا أَصْحَابُ الْيَمِينِ﴿۲۷﴾
و اصحاب یمین هم چه خوش روزگارند!
فِي سِدْرٍ مَّخْضُودٍ﴿۲۸﴾
در سایه درختان سدر پرمیوه بی‌خار.
وَطَلْحٍ مَّنضُودٍ﴿۲۹﴾
و درختان پربرگ سایه‌دار.
وَظِلٍّ مَّمْدُودٍ﴿۳۰﴾
و در سایه بلند درختان.
وَمَاءٍ مَّسْكُوبٍ﴿۳۱﴾
و در طرف نهر آبهای روان زلال.
وَفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ﴿۳۲﴾
و میوه‌های بسیار.
لَّا مَقْطُوعَةٍ وَلَا مَمْنُوعَةٍ﴿۳۳﴾
که هیچ وقت منقطع نشود و هیچ کس بهشتیان را از آن میوه‌ها منع نکند.
وَفُرُشٍ مَّرْفُوعَةٍ﴿۳۴﴾
و فرشهای پربها (یا فراش و زنان زیبا).
إِنَّا أَنشَأْنَاهُنَّ إِنشَاءً﴿۳۵﴾
که آنها را ما در کمال حسن و زیبایی بیافریده‌ایم.
فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكَارًا﴿۳۶﴾
و همیشه آن زنان را با کره گردانیده‌ایم.
عُرُبًا أَتْرَابًا﴿۳۷﴾
و شوهر دوست و با غنج و ناز و جوان و همسالان دلنواز.
لِّأَصْحَابِ الْيَمِينِ﴿۳۸﴾
این نعمتهای بهشتی مخصوص اصحاب یمین است.
ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِينَ﴿۳۹﴾
که جمعی از پیشینیان،
وَثُلَّةٌ مِّنَ الْآخِرِينَ﴿۴۰﴾
و جمعی از امت رسول آخر زمان هستند.
وَأَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ﴿۴۱﴾
و اما اصحاب شومی و شقاوت (که نامه عملشان به دست چپ است) چقدر روزگارشان سخت است!
فِي سَمُومٍ وَحَمِيمٍ﴿۴۲﴾
آنها در عذاب باد سموم و آب گرم باشند.
وَظِلٍّ مِّن يَحْمُومٍ﴿۴۳﴾
و سایه‌ای از دود آتش دوزخ.
لَّا بَارِدٍ وَلَا كَرِيمٍ﴿۴۴﴾
که نه هرگز سرد شود و نه خوش نسیم گردد.
إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَٰلِكَ مُتْرَفِينَ﴿۴۵﴾
این عذاب آنها را بدین سبب است که از این پیش به ناز و نعمت پرداختند.
وَكَانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنثِ الْعَظِيمِ﴿۴۶﴾
و بر گناه بزرگ (شرک و عناد) لجاجت و اصرار داشتند.
وَكَانُوا يَقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ﴿۴۷﴾
و دایم می‌گفتند: آیا ما چون مردیم و خاک و استخوان پوسیده شدیم باز هم ما زنده می‌شویم؟
أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ﴿۴۸﴾
و آیا پدران گذشته ما زنده خواهند شد؟
قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ﴿۴۹﴾
بگو: البته تمام خلق اولین و آخرین،
لَمَجْمُوعُونَ إِلَىٰ مِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ﴿۵۰﴾
همه در وعده گاه روز معیّن محشر گرد آورده می‌شوند.
ثُمَّ إِنَّكُمْ أَيُّهَا الضَّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ﴿۵۱﴾
آن گاه شما ای گمراهان منکر (قیامت).
لَآكِلُونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ﴿۵۲﴾
از درخت زقّوم تلخ دوزخ البته خواهید خورد.
فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ﴿۵۳﴾
تا آنکه شکم را از آن پر می‌سازید.
فَشَارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الْحَمِيمِ﴿۵۴﴾
آن‌گاه همه از آب گرم جهنم بر روی آن می‌آشامند.
فَشَارِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ﴿۵۵﴾
بدان‌سان از عطش، آن آب را می‌نوشید که شتران تشنه آب می‌آشامند.
هَـٰذَا نُزُلُهُمْ يَوْمَ الدِّينِ﴿۵۶﴾
این است طعام و شراب کافران در روز جزا.
نَحْنُ خَلَقْنَاكُمْ فَلَوْلَا تُصَدِّقُونَ﴿۵۷﴾
ما شما را بیافریدیم پس چرا تصدیق نمی‌کنید؟
أَفَرَأَيْتُم مَّا تُمْنُونَ﴿۵۸﴾
آیا ندیدید (و به حقیقت در نیافتید) که نخست شما نطفه‌ای (بی‌قدر و قابلیّت) بودید؟
أَأَنتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ﴿۵۹﴾
آیا شما خود آن نطفه را (به صورت فرزند انسان) می‌آفرینید یا ما آفریننده‌ایم؟
نَحْنُ قَدَّرْنَا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ﴿۶۰﴾
ما مرگ را بر همه شما مقدّر ساختیم و هیچ کس بر قدرت ما سبق نتواند برد.
عَلَىٰ أَن نُّبَدِّلَ أَمْثَالَكُمْ وَنُنشِئَكُمْ فِي مَا لَا تَعْلَمُونَ﴿۶۱﴾
در اینکه شما را فانی کرده و خلقی دیگر مثل شما بیافرینیم و شما را به صورتی (در جهانی دیگر) که اکنون از آن بی‌خبرید برانگیزیم.
وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَىٰ فَلَوْلَا تَذَكَّرُونَ﴿۶۲﴾
و بی‌شک شما از نشأه اوّل خود آگاه شدید (که از عدم به وجودتان آوردیم) پس چرا متذکر (عالم آخرت) نمی‌شوید؟
أَفَرَأَيْتُم مَّا تَحْرُثُونَ﴿۶۳﴾
آیا دیدید تخمی را که در زمین می‌کارید؟
أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ﴿۶۴﴾
آیا شما آن تخم را می‌رویانید یا ما رویاننده‌ایم؟
لَوْ نَشَاءُ لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ﴿۶۵﴾
اگر ما بخواهیم کشت و زرع شما را خشک و تباه می‌سازیم تا با حسرت و ندامت به سخنان بیهوده پردازید.
إِنَّا لَمُغْرَمُونَ﴿۶۶﴾
(و گویید) که ما سخت در زیان و غرامت افتادیم.
بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ﴿۶۷﴾
بلکه به کلی محروم گردیدیم.
أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ﴿۶۸﴾
آیا آبی را که شما می‌نوشید متوجهید؟
أَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ﴿۶۹﴾
آیا شما آن آب را از ابر فرو ریختید یا ما نازل ساختیم؟
لَوْ نَشَاءُ جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْكُرُونَ﴿۷۰﴾
اگر می‌خواستیم آن آب را شور و تلخ می‌گردانیدیم، پس چرا شکرگزاری نمی‌کنید؟!
أَفَرَأَيْتُمُ النَّارَ الَّتِي تُورُونَ﴿۷۱﴾
آیا آتشی که روشن می‌کنید می‌نگرید؟
أَأَنتُمْ أَنشَأْتُمْ شَجَرَتَهَا أَمْ نَحْنُ الْمُنشِئُونَ﴿۷۲﴾
آیا شما درخت آن را آفریدید یا ما آفریدیم؟
نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْكِرَةً وَمَتَاعًا لِّلْمُقْوِينَ﴿۷۳﴾
ما آن را مایه پند و عبرت و توشه مسافران (کوه و بیابان عالم) گردانیدیم.
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ﴿۷۴﴾
پس (ای رسول) به نام بزرگ خدای خود تسبیح گو.
فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ﴿۷۵﴾
سوگند به مواقع نزول ستارگان (یا آیات کریمه قرآن).
وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَّوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ﴿۷۶﴾
و این سوگند اگر بدانید بسی سوگند بزرگی است.
إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ﴿۷۷﴾
که این قرآن کتابی بسیار بزرگوار و سودمند و گرامی است.
فِي كِتَابٍ مَّكْنُونٍ﴿۷۸﴾
که در لوح محفوظ سرّ حق مقام دارد.
لَّا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ﴿۷۹﴾
که جز دست پاکان (و فهم خاصّان) بدان نرسد.
تَنزِيلٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِينَ﴿۸۰﴾
تنزیلی از پروردگار عالم است.
أَفَبِهَـٰذَا الْحَدِيثِ أَنتُم مُّدْهِنُونَ﴿۸۱﴾
آیا با این سخن (آسمانی) باز انکار و نفاق می‌ورزید؟
وَتَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ﴿۸۲﴾
و بهره خود را تکذیب آن قرار می‌دهید؟
فَلَوْلَا إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ﴿۸۳﴾
پس چرا هنگامی که جان کسی به گلو رسد.
وَأَنتُمْ حِينَئِذٍ تَنظُرُونَ﴿۸۴﴾
و شما وقت مرگ (بر بالین آن مرده حاضرید و او را) می‌نگرید.
وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنكُمْ وَلَـٰكِن لَّا تُبْصِرُونَ﴿۸۵﴾
و ما به او از شما نزدیکتریم لیکن شما بصیرت ندارید.
فَلَوْلَا إِن كُنتُمْ غَيْرَ مَدِينِينَ﴿۸۶﴾
پس چرا اگر حیات به دست شما و طبیعت است و شما را آفریننده‌ای نیست.
تَرْجِعُونَهَا إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ﴿۸۷﴾
روح را دوباره به بدن مرده باز نمی‌گردانید اگر راست می‌گویید؟
فَأَمَّا إِن كَانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ﴿۸۸﴾
پس (بدانید آن که بمیرد) اگر از مقربان درگاه خداست.
فَرَوْحٌ وَرَيْحَانٌ وَجَنَّتُ نَعِيمٍ﴿۸۹﴾
آنجا در آسایش و نعمت و بهشت ابدی است.
وَأَمَّا إِن كَانَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ﴿۹۰﴾
و اگر از اصحاب یمین است.
فَسَلَامٌ لَّكَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ﴿۹۱﴾
پس (وی را بشارت دهید که) تو را (از هر رنج و درد و الم) ایمنی و سلامت است.
وَأَمَّا إِن كَانَ مِنَ الْمُكَذِّبِينَ الضَّالِّينَ﴿۹۲﴾
و اما اگر از منکران و گمراهان است.
فَنُزُلٌ مِّنْ حَمِيمٍ﴿۹۳﴾
نصیبش حمیم جهنم است.
وَتَصْلِيَةُ جَحِيمٍ﴿۹۴﴾
و جایگاهش آتش دوزخ است.
إِنَّ هَـٰذَا لَهُوَ حَقُّ الْيَقِينِ﴿۹۵﴾
این (وعد و وعید) البته یقین و حق و حقیقت است.
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ﴿۹۶﴾
پس به نام بزرگ خدای خود تسبیح گوی.
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
به نام خداوند بخشنده مهربان
إِذَا وَقَعَتِ الْوَاقِعَةُ﴿۱﴾
هنگامی که آن واقعه بزرگ (قیامت) واقع می‌گردد.
لَيْسَ لِوَقْعَتِهَا كَاذِبَةٌ﴿۲﴾
که در وقوعش هیچ کذب و جای هیچ شک و ریب نیست.
خَافِضَةٌ رَّافِعَةٌ﴿۳﴾
آن روز (قومی را به دوزخ) خوار و ذلیل کند و (طایفه‌ای را به جنّت) سربلند و رفیع گرداند.
إِذَا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا﴿۴﴾
آن‌گاه که زمین شدید به حرکت و لرزه در آید.
وَبُسَّتِ الْجِبَالُ بَسًّا﴿۵﴾
و کوههای سخت متلاشی شوند.
فَكَانَتْ هَبَاءً مُّنبَثًّا﴿۶﴾
و مانند ذرّات گرد در هوا پراکنده گردند.
وَكُنتُمْ أَزْوَاجًا ثَلَاثَةً﴿۷﴾
و شما خلایق بر سه دسته مختلف شوید.
فَأَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ﴿۸﴾
گروهی راستان، اصحاب یمین باشند که چقدر حالشان (در بهشت ابد) نیکوست!
وَأَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ مَا أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ﴿۹﴾
و گروهی ناراستان، اصحاب شومی و شقاوتند که چقدر روزگارشان (در دوزخ) سخت است.
وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ﴿۱۰﴾
و (طایفه سوم) آنان که (مشتاقانه در ایمان) بر همه پیشی گرفتند و (در اطاعت خدا و رسول) مقام تقدم یافتند.
أُولَـٰئِكَ الْمُقَرَّبُونَ﴿۱۱﴾
آنان به حقیقت مقربان درگاهند.
فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ﴿۱۲﴾
آنان در بهشت پرنعمت جاودانی متنعّمند.
ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِينَ﴿۱۳﴾
آنها جمعی بسیار از امم پیشینیان هستند.
وَقَلِيلٌ مِّنَ الْآخِرِينَ﴿۱۴﴾
و عدّه قلیلی از متأخّران (یا بسیاری از مقدّمان امّت محمّد ص و قلیلی از مردم آخر زمان این امّت باشند).
عَلَىٰ سُرُرٍ مَّوْضُونَةٍ﴿۱۵﴾
آنان بر سریرهای زربفت مرصّع به انواع جواهر تکیه زنند.
مُّتَّكِئِينَ عَلَيْهَا مُتَقَابِلِينَ﴿۱۶﴾
همه (شادان) با یاران و دوستان رو به روی یکدیگر بر آن سریرهای عزّت می‌نشینند.
يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ﴿۱۷﴾
و پسرانی زیبا که حسن و جوانیشان همیشگی و ابدی است گرد آنها به خدمت می‌گردند.
بِأَكْوَابٍ وَأَبَارِيقَ وَكَأْسٍ مِّن مَّعِينٍ﴿۱۸﴾
با کوزه‌ها (ی بلورین) و مشربه‌ها (ی زرّین) و جامهای پر از شراب ناب.
لَّا يُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا يُنزِفُونَ﴿۱۹﴾
نه هرگز از آنها (هر چه نوشند) دردسری یابند و نه مستی عقل و رنج خمار کشند.
وَفَاكِهَةٍ مِّمَّا يَتَخَيَّرُونَ﴿۲۰﴾
و میوه خوش از هر چه برگزینند،
وَلَحْمِ طَيْرٍ مِّمَّا يَشْتَهُونَ﴿۲۱﴾
و گوشت مرغان و هر غذا که مایل باشند،
وَحُورٌ عِينٌ﴿۲۲﴾
و زنان سیه چشم زیبا صورت،
كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ﴿۲۳﴾
که (در بهاء و لطافت) چون درّ و لؤلؤ مکنونند (بر آنها مهیّاست).
جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ﴿۲۴﴾
(این نعمتهای الهی) پاداش اعمال نیک آن بهشتیان است.
لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِيمًا﴿۲۵﴾
نه آنجا هیچ حرفی لغو و بیهوده شنوند و نه به یکدیگر گناهی بربندند.
إِلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا﴿۲۶﴾
هیچ جز سلام و تحیّت و احترام هم نگویند و نشنوند.
وَأَصْحَابُ الْيَمِينِ مَا أَصْحَابُ الْيَمِينِ﴿۲۷﴾
و اصحاب یمین هم چه خوش روزگارند!
فِي سِدْرٍ مَّخْضُودٍ﴿۲۸﴾
در سایه درختان سدر پرمیوه بی‌خار.
وَطَلْحٍ مَّنضُودٍ﴿۲۹﴾
و درختان پربرگ سایه‌دار.
وَظِلٍّ مَّمْدُودٍ﴿۳۰﴾
و در سایه بلند درختان.
وَمَاءٍ مَّسْكُوبٍ﴿۳۱﴾
و در طرف نهر آبهای روان زلال.
وَفَاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ﴿۳۲﴾
و میوه‌های بسیار.
لَّا مَقْطُوعَةٍ وَلَا مَمْنُوعَةٍ﴿۳۳﴾
که هیچ وقت منقطع نشود و هیچ کس بهشتیان را از آن میوه‌ها منع نکند.
وَفُرُشٍ مَّرْفُوعَةٍ﴿۳۴﴾
و فرشهای پربها (یا فراش و زنان زیبا).
إِنَّا أَنشَأْنَاهُنَّ إِنشَاءً﴿۳۵﴾
که آنها را ما در کمال حسن و زیبایی بیافریده‌ایم.
فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْكَارًا﴿۳۶﴾
و همیشه آن زنان را با کره گردانیده‌ایم.
عُرُبًا أَتْرَابًا﴿۳۷﴾
و شوهر دوست و با غنج و ناز و جوان و همسالان دلنواز.
لِّأَصْحَابِ الْيَمِينِ﴿۳۸﴾
این نعمتهای بهشتی مخصوص اصحاب یمین است.
ثُلَّةٌ مِّنَ الْأَوَّلِينَ﴿۳۹﴾
که جمعی از پیشینیان،
وَثُلَّةٌ مِّنَ الْآخِرِينَ﴿۴۰﴾
و جمعی از امت رسول آخر زمان هستند.
وَأَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ﴿۴۱﴾
و اما اصحاب شومی و شقاوت (که نامه عملشان به دست چپ است) چقدر روزگارشان سخت است!
فِي سَمُومٍ وَحَمِيمٍ﴿۴۲﴾
آنها در عذاب باد سموم و آب گرم باشند.
وَظِلٍّ مِّن يَحْمُومٍ﴿۴۳﴾
و سایه‌ای از دود آتش دوزخ.
لَّا بَارِدٍ وَلَا كَرِيمٍ﴿۴۴﴾
که نه هرگز سرد شود و نه خوش نسیم گردد.
إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَٰلِكَ مُتْرَفِينَ﴿۴۵﴾
این عذاب آنها را بدین سبب است که از این پیش به ناز و نعمت پرداختند.
وَكَانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنثِ الْعَظِيمِ﴿۴۶﴾
و بر گناه بزرگ (شرک و عناد) لجاجت و اصرار داشتند.
وَكَانُوا يَقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَإِنَّا لَمَبْعُوثُونَ﴿۴۷﴾
و دایم می‌گفتند: آیا ما چون مردیم و خاک و استخوان پوسیده شدیم باز هم ما زنده می‌شویم؟
أَوَآبَاؤُنَا الْأَوَّلُونَ﴿۴۸﴾
و آیا پدران گذشته ما زنده خواهند شد؟
قُلْ إِنَّ الْأَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ﴿۴۹﴾
بگو: البته تمام خلق اولین و آخرین،
لَمَجْمُوعُونَ إِلَىٰ مِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ﴿۵۰﴾
همه در وعده گاه روز معیّن محشر گرد آورده می‌شوند.
ثُمَّ إِنَّكُمْ أَيُّهَا الضَّالُّونَ الْمُكَذِّبُونَ﴿۵۱﴾
آن گاه شما ای گمراهان منکر (قیامت).
لَآكِلُونَ مِن شَجَرٍ مِّن زَقُّومٍ﴿۵۲﴾
از درخت زقّوم تلخ دوزخ البته خواهید خورد.
فَمَالِئُونَ مِنْهَا الْبُطُونَ﴿۵۳﴾
تا آنکه شکم را از آن پر می‌سازید.
فَشَارِبُونَ عَلَيْهِ مِنَ الْحَمِيمِ﴿۵۴﴾
آن‌گاه همه از آب گرم جهنم بر روی آن می‌آشامند.
فَشَارِبُونَ شُرْبَ الْهِيمِ﴿۵۵﴾
بدان‌سان از عطش، آن آب را می‌نوشید که شتران تشنه آب می‌آشامند.
هَـٰذَا نُزُلُهُمْ يَوْمَ الدِّينِ﴿۵۶﴾
این است طعام و شراب کافران در روز جزا.
نَحْنُ خَلَقْنَاكُمْ فَلَوْلَا تُصَدِّقُونَ﴿۵۷﴾
ما شما را بیافریدیم پس چرا تصدیق نمی‌کنید؟
أَفَرَأَيْتُم مَّا تُمْنُونَ﴿۵۸﴾
آیا ندیدید (و به حقیقت در نیافتید) که نخست شما نطفه‌ای (بی‌قدر و قابلیّت) بودید؟
أَأَنتُمْ تَخْلُقُونَهُ أَمْ نَحْنُ الْخَالِقُونَ﴿۵۹﴾
آیا شما خود آن نطفه را (به صورت فرزند انسان) می‌آفرینید یا ما آفریننده‌ایم؟
نَحْنُ قَدَّرْنَا بَيْنَكُمُ الْمَوْتَ وَمَا نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ﴿۶۰﴾
ما مرگ را بر همه شما مقدّر ساختیم و هیچ کس بر قدرت ما سبق نتواند برد.
عَلَىٰ أَن نُّبَدِّلَ أَمْثَالَكُمْ وَنُنشِئَكُمْ فِي مَا لَا تَعْلَمُونَ﴿۶۱﴾
در اینکه شما را فانی کرده و خلقی دیگر مثل شما بیافرینیم و شما را به صورتی (در جهانی دیگر) که اکنون از آن بی‌خبرید برانگیزیم.
وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ النَّشْأَةَ الْأُولَىٰ فَلَوْلَا تَذَكَّرُونَ﴿۶۲﴾
و بی‌شک شما از نشأه اوّل خود آگاه شدید (که از عدم به وجودتان آوردیم) پس چرا متذکر (عالم آخرت) نمی‌شوید؟
أَفَرَأَيْتُم مَّا تَحْرُثُونَ﴿۶۳﴾
آیا دیدید تخمی را که در زمین می‌کارید؟
أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ﴿۶۴﴾
آیا شما آن تخم را می‌رویانید یا ما رویاننده‌ایم؟
لَوْ نَشَاءُ لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ﴿۶۵﴾
اگر ما بخواهیم کشت و زرع شما را خشک و تباه می‌سازیم تا با حسرت و ندامت به سخنان بیهوده پردازید.
إِنَّا لَمُغْرَمُونَ﴿۶۶﴾
(و گویید) که ما سخت در زیان و غرامت افتادیم.
بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ﴿۶۷﴾
بلکه به کلی محروم گردیدیم.
أَفَرَأَيْتُمُ الْمَاءَ الَّذِي تَشْرَبُونَ﴿۶۸﴾
آیا آبی را که شما می‌نوشید متوجهید؟
أَأَنتُمْ أَنزَلْتُمُوهُ مِنَ الْمُزْنِ أَمْ نَحْنُ الْمُنزِلُونَ﴿۶۹﴾
آیا شما آن آب را از ابر فرو ریختید یا ما نازل ساختیم؟
لَوْ نَشَاءُ جَعَلْنَاهُ أُجَاجًا فَلَوْلَا تَشْكُرُونَ﴿۷۰﴾
اگر می‌خواستیم آن آب را شور و تلخ می‌گردانیدیم، پس چرا شکرگزاری نمی‌کنید؟!
أَفَرَأَيْتُمُ النَّارَ الَّتِي تُورُونَ﴿۷۱﴾
آیا آتشی که روشن می‌کنید می‌نگرید؟
أَأَنتُمْ أَنشَأْتُمْ شَجَرَتَهَا أَمْ نَحْنُ الْمُنشِئُونَ﴿۷۲﴾
آیا شما درخت آن را آفریدید یا ما آفریدیم؟
نَحْنُ جَعَلْنَاهَا تَذْكِرَةً وَمَتَاعًا لِّلْمُقْوِينَ﴿۷۳﴾
ما آن را مایه پند و عبرت و توشه مسافران (کوه و بیابان عالم) گردانیدیم.
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ﴿۷۴﴾
پس (ای رسول) به نام بزرگ خدای خود تسبیح گو.
فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ﴿۷۵﴾
سوگند به مواقع نزول ستارگان (یا آیات کریمه قرآن).
وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَّوْ تَعْلَمُونَ عَظِيمٌ﴿۷۶﴾
و این سوگند اگر بدانید بسی سوگند بزرگی است.
إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ﴿۷۷﴾
که این قرآن کتابی بسیار بزرگوار و سودمند و گرامی است.
فِي كِتَابٍ مَّكْنُونٍ﴿۷۸﴾
که در لوح محفوظ سرّ حق مقام دارد.
لَّا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ﴿۷۹﴾
که جز دست پاکان (و فهم خاصّان) بدان نرسد.
تَنزِيلٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِينَ﴿۸۰﴾
تنزیلی از پروردگار عالم است.
أَفَبِهَـٰذَا الْحَدِيثِ أَنتُم مُّدْهِنُونَ﴿۸۱﴾
آیا با این سخن (آسمانی) باز انکار و نفاق می‌ورزید؟
وَتَجْعَلُونَ رِزْقَكُمْ أَنَّكُمْ تُكَذِّبُونَ﴿۸۲﴾
و بهره خود را تکذیب آن قرار می‌دهید؟
فَلَوْلَا إِذَا بَلَغَتِ الْحُلْقُومَ﴿۸۳﴾
پس چرا هنگامی که جان کسی به گلو رسد.
وَأَنتُمْ حِينَئِذٍ تَنظُرُونَ﴿۸۴﴾
و شما وقت مرگ (بر بالین آن مرده حاضرید و او را) می‌نگرید.
وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنكُمْ وَلَـٰكِن لَّا تُبْصِرُونَ﴿۸۵﴾
و ما به او از شما نزدیکتریم لیکن شما بصیرت ندارید.
فَلَوْلَا إِن كُنتُمْ غَيْرَ مَدِينِينَ﴿۸۶﴾
پس چرا اگر حیات به دست شما و طبیعت است و شما را آفریننده‌ای نیست.
تَرْجِعُونَهَا إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ﴿۸۷﴾
روح را دوباره به بدن مرده باز نمی‌گردانید اگر راست می‌گویید؟
فَأَمَّا إِن كَانَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ﴿۸۸﴾
پس (بدانید آن که بمیرد) اگر از مقربان درگاه خداست.
فَرَوْحٌ وَرَيْحَانٌ وَجَنَّتُ نَعِيمٍ﴿۸۹﴾
آنجا در آسایش و نعمت و بهشت ابدی است.
وَأَمَّا إِن كَانَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ﴿۹۰﴾
و اگر از اصحاب یمین است.
فَسَلَامٌ لَّكَ مِنْ أَصْحَابِ الْيَمِينِ﴿۹۱﴾
پس (وی را بشارت دهید که) تو را (از هر رنج و درد و الم) ایمنی و سلامت است.
وَأَمَّا إِن كَانَ مِنَ الْمُكَذِّبِينَ الضَّالِّينَ﴿۹۲﴾
و اما اگر از منکران و گمراهان است.
فَنُزُلٌ مِّنْ حَمِيمٍ﴿۹۳﴾
نصیبش حمیم جهنم است.
وَتَصْلِيَةُ جَحِيمٍ﴿۹۴﴾
و جایگاهش آتش دوزخ است.
إِنَّ هَـٰذَا لَهُوَ حَقُّ الْيَقِينِ﴿۹۵﴾
این (وعد و وعید) البته یقین و حق و حقیقت است.
فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيمِ﴿۹۶﴾
پس به نام بزرگ خدای خود تسبیح گوی.
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:سورة الرحمن
گوهر بعدی:سورة الحديد
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
