مرحبا ای نسیم عنبر بوی
خبری زآن به خشم رفته بگوی

دلبر سست مهر سخت کمان
صاحب دوست روی دشمن خوی

گو دگر گر هلاک من خواهی
بی گناهم بکش بهانه مجوی

تشنه ترسم که منقطع گردد
ور نه باز آید آب رفته به جوی

صبر دیدیم در مقابل شوق
آتش و پنبه بود و سنگ و سبوی

هر که با دوستی سری دارد
گو دو دست از مراد خویش بشوی

تا گرفتار خم چوگانی
احتمالت ضرورت است چو گوی

پادشاهان و گنج و خیل و حشم
عارفان و سماع و هایاهوی

سعدیا شور عشق می‌گوید
سخنانت نه طبع شیرین گوی

هر کسی را نباشد این گفتار
عود ناسوخته ندارد بوی