آفتاب از کوه سر بر می‌زند
ماهروی انگشت بر در می‌زند

آن کمان ابرو که تیر غمزه‌اش
هر زمانی صید دیگر می‌زند

دست و ساعد می‌کشد درویش را
تا نپنداری که خنجر می‌زند

یاسمین بویی که سرو قامتش
طعنه بر بالای عرعر می‌زند

روی و چشمی دارم اندر مهر او
کاین گهر می‌ریزد آن زر می‌زند

عشق را پیشانیی باید چو میخ
تا حبیبش سنگ بر سر می‌زند

انگبین رویان نترسند از مگس
نوش می‌گیرند و نشتر می‌زند

در به روی دوست بستن شرط نیست
ور ببندی سر به در بر می‌زند

سعدیا دیگر قلم پولاد دار
کاین سخن آتش به نی در می‌زند