گفت با درویش روزی یک خَسی
که تورا این‌جا نمی‌دانَد کسی

گفت او گَر می‌نَدانَد عامی‌اَم
خویش را من نیک می‌دانم کی‌اَم

وای اگر بَرعکس بودی دَرد و ریش
او بُدی بینایِ من من کورِ خویش

اَحْمَقم گیر اَحْمقَم من نیکْ‌بَخت
بَخت بهتر از لَجاج و رویِ سخت

این سُخَن بر وَفْقِ ظَنَّت می‌جَهَد
وَرْنه بَختَم داد عقلَم هم دَهَد