ناگهانی خود عَسَس او را گرفت
مُشت و چوبَش زد زِ صَفْرا نا شِکِفت

اتّفاقا اَنْدَر آن شب‌هایِ تار
دیده بُد مَردم زِ شب‌دُزدان ضِرار

بود شب‌هایِ مَخوف و مُنْتَحَس
پَس به جِدْ می‌جُست دُزدان را عَسَس

تا خلیفه گفت که بُبْرید دست
هر کِه شب گردد وَگَر خویشِ من است

بر عَسَس کرده مَلِک تهدید و بیم
که چرا باشید بر دُزدان رَحیم؟

عِشْوه‌شان را از چه رو باوَر کُنید؟
یا چرا زیشان قَبولِ زَر کُنید؟

رَحْم بر دُزدان و هر مَنْحوسْ‌دست
بر ضَعیفان ضَربَت و بی‌رَحمی است

هین زِ رنجِ خاصْ مَسْکُل زِ انْتِقام
رنجِ او کَم بین بِبین تو رنجِ عام

اِصْبَعِ مَلْدوغ بُر در دَفْعِ شَر
در تَعَدّیّ و هَلاکِ تَنْ نِگَر

اتّفاقا اَنْدَر آن اَیّامْ دُزد
گشته بود اَنْبوه پُخته وْ خام دُزد

در چُنین وَقتَش بِدید و سخت زد
چوب‌ها و زَخْم‌هایِ بی‌عَدَد

نَعْره و فریاد زان دَرویش خاست
که مَزَن تا من بگویم حالْ راست

گفت اینک دادَمَت مُهْلَت بِگو
تا به شب چون آمدی بیرون به کو؟

تو نه‌یی زین جا غریب و مُنْکری
راستی گو تا به چه مَکْر اَنْدَری؟

اَهْلِ دیوان بر عَسَس طَعْنه زدند
که چرا دُزدان کُنون اَنْبُه شُدند

اَنْبُهی از توست و از امِثالِ توست
وانِما یاران زِشتَت را نَخُست

وَرْنه کینِ جُمله را از تو کَشَم
تا شود ایمِن زَرِ هر مُحْتَشَم

گفت او از بَعدِ سوگندانِ پُر
که نِیمَ من خانه‌سوز و کیسه‌بُر

من نه مَردِ دُزدی و بی‌دادی‌اَم
من غریبِ مصرم و بَغدادی‌اَم