چون که تَعْویق آمد اَنْدَر عَرض و طول
شاه شُد زان گنجْ دلْ سیر و مَلول

دشت‌ها را گَزْ گَزْ آن شَهْ چاه کَند
رُقْعه را از خشمْ پیشِ او فَکَند

گفت گیر این رُقْعه کِشْ آثار نیست
تو بِدین اولی تَری کِتْ کار نیست

نیست این کارِ کسی کِشْ هست کار
که بِسوزَد گُل بِگَردَد گِردِ خار

نادر اُفْتَد اَهْلِ این ماخولیا
مُنْتَظِر که رویَد از آهنْ گیا

سخت جانی باید این فَن را چو تو
تو که داری جانِ سخت این را بِجو

گر نَیابی نَبْوَدت هرگز مَلال
وَرْ بیابی آن به تو کردم حَلال

عقلْ راهِ ناامیدی کِی رَوَد؟
عشق باشد کان طَرَف بر سَر دَوَد

لااُبالی عشق باشد نی خِرَد
عقلْ آن جویَد کزان سودی بَرَد

تُرک‌تاز و تَنْ‌گُداز و بی‌حَیا
در بَلا چون سنگِ زیرِ آسیا

سَخت‌رویی که ندارد هیچْ پُشت
بَهْره‌جویی را دَرونِ خویش کُشت

پاک می‌بازَد نباشد مُزدْجو
آن چُنان که پاک می‌گیرد زِ هو

می‌دَهَد حَقْ هَستی‌اَش بی‌عِلَّتی
می‌سِپارَد بازْ بی‌عِلَّت فَتی

که فُتُوَّت دادنِ بی‌عِلِّت است
پاکْ‌بازی خارج هر مِلَّت است

زان که مِلِّت فَضْل جویَد یا خَلاص
پاکْ بازانَند قُربانانِ خاص

نی خدا را اِمْتِحانی می‌کُنند
نی دَرِ سود و زیانی می‌زَنَنَد