گفت صوفی که چه بودی کین جهان
ابر ویِ رَحمَت گُشادی جاودان؟

هر دَمی شوری نَیاوَرْدی به پیش؟
بَر نَیاوَرْدی زِ تَلْوین‌هاشْ نیش؟

شبْ نَدُزدیدی چراغ روز را؟
دِیْ نَبُردی باغِ عیش آموز را؟

جامِ صِحَّت را نَبودی سنگِ تَب؟
ایمِنی با خَوْف ناوَرْدی کُرَب؟

خود چه کَم گشتی زِ جود و رَحمَتَش
گَر نبودی خَرخَشه در نِعْمَتَش