چون شَنیدی بعضی اَوْصافِ بِلال
بِشْنو اکنون قِصّهٔ ضَعْفِ هِلال

از بِلال او بیش بود اَنْدَر رَوِش
خویِ بَد را بیش کرده بُد کُشِش

نه چو تو پَسْ‌رو که هر دَمْ پَسْ تَری
سویِ سنگی می‌رَوی از گوهری

آن‌چُنان کان خواجه را مِهْمان رَسید
خواجه از اَیّام و سالَش بر رَسید

گفت عُمرَت چند سال است ای پسر؟
بازگو و دَرمَدُزد و بَر شُمَر

گفت هِجْده هفده یا خود شانزده
یا که پانزده ای برادرخوانْده

گفت واپَسْ واپَسْ ای خیره سَرَت
باز می‌رو تا به کُسِّ مادَرَت