گَر بُدَش سُستیِّ نَریِّ خَران
بود او را مَردیِ پیغامبران

تَرکِ خشم و شَهْوت و حِرصْ‌آوری
هست مَردیّ و رَگِ پیغامبری

نَرّیِ خَر گو مَباش اَنْدَر رَگَش
حَق هَمی خوانَد اُلُغْ بَگْلَربَگَش

مُرده‌یی باشم به من حَقْ بِنْگَرَد
بِهْ از آن زنده که باشد دور و رَد

مَغْزِ مَردی این شِناس و پوستْ آن
آن بَرَد دوزخ بَرَد این در جِنان

حُفَّتِ الْجَنَّه مَکاره را رَسید
حُفَّتِ النّار از هوا آمد پَدید

ای اَیازِ شیرِ نَرِّ دیوکُش
مَردیِ خَر کَم فُزون مَردیِّ هُش

آنچه چَندین صَدْر اِدْراکَش نکرد
لَعْبِ کودک بود پیشَت اینْت مَرد

ای بِدیده لَذَّتِ اَمرِ مرا
جانْ سِپُرده بَهرِ اَمرَم در وَفا

داستانِ ذوقِ اَمر و چاشْنیش
بِشْنو اکنون در بیان و در نَشیش