شاه با خود آمد اِستِغفار کرد
یادِ جُرم و زَلَّت و اِصْرار کرد

گفت با خود آنچه کردم با کَسان
شُد جَزایِ آن به جانِ من رَسان

قَصدِ جُفتِ دیگران کردم زِ جاه
بر من آمد آن و اُفتادم به چاه

من دَرِ خانهٔ کسی دیگر زَدَم
او دَرِ خانه یْ مرا زد لاجَرَم

هر که با اَهلِ کَسان شُد فِسْق‌جو
اَهلِ خود را دان که قَوّادست او

زان که مِثلِ آنْ جَزایِ آن شود
چون جَزایِ سَیِّئَه مِثْلَش بُوَد

چون سَبَب کردی کَشیدی سویِ خویش
مِثلِ آن را پَس تو دَیّوثیّ و بیش

غَصْب کردم از شَهِ موصِل کَنیز
غَصْب کردند از من او را زود نیز

او کَامینِ من بُد و لالایِ من
خایِنَش کرد آن خیانت‌هایِ من

نیست وَقتِ کین‌گُزاری وِ انْتِقام
من به دستِ خویش کردم کارْ خام

گَر کَشَم کینه بر آن میر و حَرَم
آن تَعَدّی هم بِیایَد بر سَرَم

هم‌چُنانْک این یک بِیامَد در جَزا
آزْمودم باز نَزْمایَم وِرا

دردِ صاحِبْ موصِلَم گَردن شِکَست
من نَیارَم این دِگَر را نیز خَسْت

داد حَقْ‌مان از مُکافات آگهی
گفت اِنْ عُدْتُم بِهِ عُدْنا بِهِ

چون فُزونی کردن این جا سود نیست
غیرِ صَبر و مَرحَمَت مَحْمود نیست

رَبَّنا اِنّا ظَلَمْنا سَهْو رفت
رَحمَتی کُن ای رحیمی هات زَفْت

عَفْو کردم تو هم از من عَفو کُن
از گناهِ نو زِ زَلّاتِ کُهُن

گفت اکنون ای کَنیزک وا مگو
این سُخَن را که شنیدم من زِ تو

با امیرت جُفت خواهم کرد من
اَللهْ اَللهْ زین حِکایَت دَمْ مَزَن

تا نگردد او زِ رویَم شَرمْسار
کو یکی بَد کرد و نیکی صد هزار

بارها من اِمْتِحانَش کرده‌ام
خوب‌تَر از تو بِدو بِسْپُرده‌ام

در اَمانَت یافتم او را تمام
این قَضایی بود هم از کَرده‌هام

پس به خود خوانْد آن امیرِ خویش را
کُشت در خود خشمِ قَهْراَنْدیش را

کرد با او یک بَهانه یْ دِلْ‌پَذیر
که شُدَسْتَم زین کَنیزک من نَفیر

زان سَبَب کَزْ غَیْرت و رَشکِ کَنیز
مادرِ فرزند دارد صد اَزیز

مادرِ فرزند را بَسْ حَقّ هاست
او نه دَرخورْدِ چُنین جور و جَفاست

رَشک و غَیْرت می‌بَرَد خون می‌خَورَد
زین کَنیزک سختْ تَلْخی می‌بَرَد

چون کسی را داد خواهم این کَنیز
پَس تورا اولیٰ تَر است این ای عزیز

که تو جانْ بازی نِمودی بَهرِ او
خوش نباشد دادنِ آنْ جُز به تو

عَقد کردش با امیر او را سِپُرد
کرد خشم و حِرص را او خُرد و مُرد