ای اَیازِ پُر نیازِ صِدْق‌کیش
صِدْقِ تو از بَحْر و از کوه است بیش

نه به وَقتِ شَهوتَت باشد عِثار
که رَوَد عقلِ چو کوهَت کاهْ‌وار

نه به وَقتِ خشم و کینه صَبرهات
سُست گردد در قَرار و در ثَبات

مَردی این مَردی‌ست نه ریش و ذَکَر
وَرْنه بودی شاهِ مَردان کیرِ خَر

حَق که را خوانده‌ست در قرآن رِجال‌؟
کِی بُوَد این جسم را آن جا مَجال‌؟

روحِ حیوان را چه قَدْر است ای پدر
آخِر از بازارِ قَصّابان گُذَر

صد هزاران سَر نهاده بر شِکَم
اَرْزشان از دُنْبه و از دُمّ کَم

روسْپی باشد که از جولانِ کیر
عقلِ او موشی شود شَهوت چو شیر