شیخ می‌شُد با مُریدی بی‌دِرَنگ
سویِ شهری نان بِدان جا بود تَنگ

تَرسِ جوع و قَحْط در فِکْرِ مُرید
هر دَمی می‌گشت از غَفْلَت پَدید

شیخْ آگَهْ بود و واقِف از ضَمیر
گفت او را چند باشی در زَحیر‌؟

از برایِ غُصّهٔ نانْ سوختی
دیدهٔ صَبر و تَوکُّل دوختی

تو نه‌یی زان نازنینانِ عَزیز
که تورا دارند بی‌جَوْز و مَویز

جوعْ رِزْقِ جانِ خاصانِ خداست
کِی زَبونِ هَمچو تو گیج گداست‌؟

باش فارغْ تو از آن‌ها نیستی
که دَرین مَطْبَخ تو بی‌نانْ بیسْتی

کاسه بر کاسه‌ست و نانْ بر نانْ مُدام
از برایِ این شِکَم‌خوارانِ عام

چون بِمیرَد می‌رَوَد نانْ پیش پیش
کِی زِ بیمِ بی‌نَوایی کُشته خویش

تو بِرَفتی مانْد نانْ بَرخیز گیر
ای بِکُشته خویش را اَنْدَر زَحیر

هین تَوکُّل کُن مَلَرزان پا و دست
رِزْقِ تو بر تو زِ تو عاشق‌تَر است

عاشق است و می‌زَنَد او مولْ‌مول
که زِ بی‌صَبریْت داند ای فُضول

گَر تو را صَبری بُدی رِزْق آمدی
خویشتن چون عاشقانْ بر تو زَدی

این تَبِ لَرْزه زِ خَوْفِ جوع چیست‌؟
در تَوکُّل سیر می‌تانَند زیست