آن یکی می‌گفت خوش بودی جهان
گَر نبودی پایِ مرگْ اَنْدَر میان

آن دِگَر گفت اَرْ نبودی مرگْ هیچ
کَهْ نَیَرزیدی جهانِ پیچْ‌پیچ

خَرمَنی بودی به دشتْ اَفْراشته
مُهْمَل و ناکوفْته بُگْذاشته

مرگ را تو زندگی پِنْداشتی
تُخْم را در شوره خاکی کاشتی

عقلِ کاذب هست خود مَعْکوس‌بین
زندگی را مرگ بینَد ای غَبین

ای خدا بِنْمایْ تو هر چیز را
آن چُنان که هست در خُدْعه‌سَرا

هیچ مُرده نیست پُر حَسْرت زِ مرگ
حَسرتَش آن است کِشْ کَم بود بَرگ

وَرْنه از چاهی به صَحرا اوفْتاد
در میانِ دولت و عیش و گُشاد

زین مَقامِ ماتَم و نَنْگینْ مُناخ
نَقْل اُفْتادَش به صَحرایِ فَراخ

مَقْعَدِ صِدْقی نه ایوانِ دُروغ
بادهٔ خاصی نه مَستی‌یی زِ دوغ

مَقْعَدِ صِدْق و جَلیسَش حَق شُده
رَسته زین آب و گِلِ آتشکَده

وَرْ نکردی زندگانیّ مُنیر
یک دو دَم مانده‌ست مَردانه بِمیر