طوطی‌یی در آیِنه می‌بیند او
عکسِ خود را پیشِ او آوَرْده رو

در پَس آیینه آن اُستا نَهان
حَرف می‌گوید اَدیبِ خوشْ‌زبان

طوطیَک پِنْداشته کین گفتِ پَست
گفتنِ طوطی‌ست کَنْدَر آیِنه‌ است

پَس زِ جِنْسِ خویش آموز سُخَن
بی‌خَبَر از مَکْرِ آن گُرگِ کُهَن

از پَسِ آیینه می‌آموزَدَش
وَرْنه ناموزَد جُز از جِنْسِ خودَش

گفت را آموخت زان مَردِ هنر
لیکْ از مَعنیّ و سِرَّش بی‌خَبَر

از بَشَر بِگْرفت مَنْطِق یک به یک
از بَشَر جُز این چه داند طوطیَک؟

هم‌چُنان در آینه‌یْ جسم وَلی
خویش را بیند مُریدِ مُمْتَلی

از پَسِ آیینه عقلِ کُلّ را
کِی بِبیند وَقتِ گفت و ماجَرا؟

او گُمان دارد که می‌گوید بَشَر
وان دِگَر سِرّ است و او زان بی‌خَبَر

حَرف آموزَد ولی سِرّ قدیم
او نَدانَد طوطی است او نی نَدیم

هم صَفیرِ مُرغ آموزَند خَلْق
کین سُخَن کارِ دَهان اُفتاد و حَلْق

لیکْ از مَعنیّ مُرغان بی‌خَبَر
جُز سُلَیمانِ قِرانی خوشْ‌نَظَر

حَرفِ درویشان بَسی آموختند
مِنْبَر و مَحْفِل بدان اَفْروختند

یا به جُز آن حَرفَشان روزی نبود
یا در آخِر رَحمَت آمد رَهْ نِمود