بلکه از چَفْسیدگی در خان و مان
تَلْخَشان آید شَنیدن این بَیان

خِرقه‌‌یی بر ریشِ خَر چَفْسید سَخت
چون که خواهی بَر کَنی زو لَخْتْ لَخْت

جُفْته اَنْدازَد یَقین آن خَر زِ دَرد
حَبَّذا آن کَس کَزو پَرهیز کرد

خاصه پَنجَهْ ریش و هر جا خِرقه‌‌یی
بر سَرَش چَفْسیده در نَمْ غَرقه‌یی

خان و مانِ چون خِرقه و این حِرْصْ‌ریش
حِرْصِ هر کِه بیش باشد ریشْ بیش

خان و مانِ چُغدْ ویران است و بَس
نَشْنَوَد اَوْصاف بغداد و طَبَس

گَر بِیایَد بازِ سُلْطانی زِ راه
صد خَبَر آرَد بِدین چُغدانْ زِ شاه

شَرحِ دارُالْمُلْک و باغِسْتان و جو
پَس براو اَفْسوس دارد صد عَدو

که چه باز آوَرْد افسانه یْ کُهَن
کَزْ گِزاف و لاف می‌بافَد سُخَن؟

کُهنه ایشانَند و پوسیده‌یْ اَبَد
وَرْنه آن دَمْ کُهنه را نو می‌کُند

مُردگانِ کُهنه را جان می‌دَهَد
تاجِ عقل و نورِ ایمان می‌دَهَد

دلْ مَدُزد از دِلْرُبایِ روحْ‌بَخش
که سَوارت می‌کُند بر پُشتِ رَخش

سَر مَدُزد از سَر فَرازِ تاج‌دِهْ
کو زِ پایِ دلْ گُشایَد صد گِرِه

با کِه گویم در همه دِهْ زنده کو؟
سویِ آبِ زندگی پوینده کو؟

تو به یک خواری گُریزانی زِ عشق
تو به جُز نامی چه می‌دانی زِ عشق؟

عشق را صد ناز و اِسْتِکبار هست
عشقْ با صد ناز می‌آید به دست

عشقْ چون وافی‌ست وافی می‌خَرَد
در حَریفِ بی‌وَفا می‌نَنْگَرَد

چون درخت است آدمیّ و بیخْ عَهْد
بیخ را تیمار می‌بایَد به جَهْد

عَهْدِ فاسِدْ بیخِ پوسیده بُوَد
وَزْ ثِمار و لُطفْ بُبْریده بُوَد

شاخ و بَرگِ نَخلْ گر چه سبز بود
با فسادِ بیخْ سَبزی نیست سود

وَرْ ندارد بَرگِ سبز و بیخ هست
عاقِبَت بیرون کُند صد بَرگ دست

تو مَشو غِرّه به عِلْمَش عَهْد جو
عِلْم چون قِشْراست و عَهْدَش مَغزِ او