شُد مُحمَّد اَلپ اُلُغ خوارَزْمشاه
در قِتالِ سَبزه وارِ پُر پَناه

تَنْگَشان آوَرْد لشکرهایِ او
اِسْپَهَش اُفتاد در قَتلِ عَدو

سَجده آوردند پیشَش کَالْامان
حَلْقه‌مان در گوش کُن وا بَخْش جان

هر خَراج و صِلَّتی که بایَدَت
آن زِ ما هر موسِمی اَفْزایَدَت

جانِ ما آنِ تواست ای شیرخو
پیشِ ما چندی اَمانَت باش گو

گفت نَرْهانید از من جانِ خویش
تا نَیاریدَم ابوبکری به پیش

تا مرا بوبَکْر نام از شهرتان
هَدیه نارید ای رَمیده اُمَّتان

بِدْرَوَمْ تان هَمْچو کِشت ای قَوْمِ دون
نه خَراج اِسْتانَم و نه هم فُسون

بَسْ جَوالِ زَر کَشیدَندَش به راه
کَزْ چُنین شهری ابوبکری مَخواه

کِی بُوَد بوبکر اَنْدَر سَبزوار
یا کُلوخِ خُشکْ اَنْدَر جویبار

رو بِتابید از زَر و گفت ای مُغان
تا نیاریدَم ابوبکر اَرْمَغان

هیچ سودی نیست کودک نیستم
تا به زَرّ و سیمْ حیران بیسْتم

تا نیاری سَجده نَرْهی ای زَبون
گَر بِپِیمایی تو مَسجد را به کون

مُنْهیان اَنگیختند از چَپّ و راست
کَنْدَرین ویرانه بوبَکْری کجاست؟

بَعدِ سه روز و سه شب کِه اشْتافتَند
یک ابوبکری نِزاری یافتند

رَهْ گُذَر بود و بِمانْده از مَرَض
در یکی گوشه‌یْ خَرابه پُر حَرَض

خُفته بود او در یکی کُنجی خراب
چون بِدیدَندَش بِگُفتندَش شِتاب

خیز که سُلطانْ تو را طالِب شُده‌ست
کَزْ تو خواهد شهرِ ما از قَتلْ رَست

گفت اگر پایَم بُدی یا مَقْدَمی
خود به راهِ خود به مَقْصَد رَفتَمی

اَنْدَرین دُشمن‌کَده کِی مانْدَمی؟
سویِ شهرِ دوستان می‌رانْدَمی

تَختهٔ مُرده‌کَشان بِفْراشتند
وان ابوبکرِ مرا برداشتند

سویِ خوارَمْشاهْ حَمّالان کَشان
می‌کَشیدَندَش که تا بینَد نِشان

سبزوار است این جهان و مَردِ حَق
اَنْدَرین جا ضایع است و مُمْتَحَق

هست خوارَمْشاه یَزدانِ جَلیل
دلْ هَمی‌خواهد ازین قَوْمِ رَذیل

گفت لا یَنْظُرْ اِلی تَصْویرِکُم
فَابْتَغوا ذَا الْقَلْبِ فی‌تَدبیرِ کُم

من زِ صاحِب‌ْدل کُنم در تو نَظَر
نه به نَقْشِ سَجده و ایثارِ زَر

تو دِل خود را چو دلْ پِنْداشتی
جُست و جویِ اَهلِ دلْ بُگْذاشتی

دل که گَر هَفْصد چو این هفت آسْمان
اَنْدَرو آید شود یاوه وْ نَهان

این چُنین دلْ ریزه‌ها را دلْ مگو
سَبزوار اَنْدَر ابوبکری مَجو

صاحبِ دلْ آینه‌یْ شش‌رو شود
حَق ازو در شِش جِهَت ناظِر بُوَد

هر کِه اَنْدَر شِش جِهَت دارد مَقَر
نَکْنَدَش بی‌واسطه‌یْ او حَقْ نَظَر

گَر کُند رَد از برایِ او کُند
وَرْ قَبول آرَد هَمو باشد سَنَد

بی‌ازو نَدْهَد کسی را حَقْ نَوال
شَمّه‌یی گفتم من از صاحِبْ‌وِصال

موهِبَت را بر کَفِ دَستَش نَهَد
وَزْ کَفَش آن را به مَرحومان دَهَد

با کَفَش دریایِ کُل را اِتّصال
هست بی‌چون و چگونه وْ بر کَمال

اِتّصالی که نَگُنجَد در کَلام
گُفتَنَش تَکْلیف باشد وَالسَّلام

صد جَوالِ زَر بیاری ای غَنی
حَق بگوید دلْ بیار ای مُنْحَنی

گَر زُ تو راضی‌ست دلْ من راضی‌اَم
وَرْ زِ تو مُعْرِض بُوَد اِعْراضی‌اَم

نَنْگَرَم در تو در آن دل بِنْگَرم
تُحْفه او را آر ای جان بر دَرَم

با تو او چون است هستم من چُنان
زیرِ پایِ مادران باشد جِنان

مادر و بابا و اَصْلِ خَلْقْ اوست
ای خُنُک آن کَس که داند دل زِ پوست

تو بگویی نَکْ دل آوَرْدم به تو
گویَدَت پُرَّست ازین دل‌ها قُتو

آن دلی آوَر که قُطْبِ عالَم اوست
جانِ جانِ جانِ جانِ آدم اوست

از برایِ آن دلِ پُر نور و بِر
هست آن سُلطانِ دل‌ها مُنْتَظِر

تو بِگَردی روزها در سَبزوار
آن چُنان دل را نیابی زِ اعْتِبار

پَس دلِ پَژمُردهٔ پوسیده‌جان
بر سَرِ تَخته نَهی آن سو کَشان

که دل آوَرْدم تو را ای شهریار
بِهْ ازین دلْ نَبْوَد اَنْدَر سَبزوار

گویَدَت این گورْخانه‌ست ای جَری
که دلِ مُرده بِدین جا آوَری؟

رو بیاوَر آن دلی کو شاه‌خوست
که اَمانِ سَبزوارِ کَوْن ازوست

گویی آن دلْ زین جهان پنهان بُوَد
زان که ظُلْمَت با ضیا ضِدّان بُوَد

دُشمنیّ آن دل از روزِ اَلَست
سَبزوارِ طَبْع را میراثی است

زان که او بازاست و دنیا شهرِ زاغ
دیدنِ ناجِنْس بر ناجِنْسْ داغ

وَرْ کُند نَرمی نِفاقی می‌کُند
زِاسْتِمالَت اِرْتفاقی می‌کُند

می‌کُند آری نه از بَهْرِ نیاز
تا که ناصِحْ کَم کُند نُصْحِ دراز

زان که این زاغِ خَسِ مُردارجو
صد هزاران مَکْر دارد تو به تو

گر پَذیرَند آن نِفاقَش را رَهید
شُد نِفاقَش عینِ صِدْقِ مُسْتَفید

زان که آن صاحِبْ دلِ با کَرّ و فَر
هست در بازارِ ما مَعْیوب‌خَر

صاحِبِ دل جو اگر بی‌جان نه‌یی
جِنْسِ دل شو گَر ضِدِ سُلْطان نه‌ یی

آن کِه زَرْقِ او خوش آید مَر تورا
آن وَلیّ توست نه خاصِ خدا

هر کِه او بر خو و بر طُبْعِ تو زیست
پیشِ طَبْعِ تو وَلیّ است و نَبی‌ست

رو هوا بُگْذار تا بویَت شود
وان مَشامِ خوشْ عَبَرجویَت شود

از هوارانی دِماغَت فاسِد است
مُشک و عَنْبَر پیشِ مَغزَت کاسِد است

حَد ندارد این سُخَن و آهویِ ما
می‌گُریزد اَنْدَر آخُر جابه جا