این تَفاوتْ عقل‌ها را نیک دان
در مَراتِبْ از زمین تا آسْمان

هست عَقلی هَمچو قُرصِ آفتاب
هست عقلی کمتر از زُهره وْ شِهاب

هست عقلی چون چراغی سَرخوشی
هست عقلی چون سِتاره‌یْ آتشی

زان که ابر از پیشِ آن چون واجَهَد
نورِ یَزدانْ بین خِرَدها بَر دَهَد

عقلِ جُزویْ عقل را بَدنام کرد
کامِ دنیا مَرد را بی‌کام کرد

آن زِ صَیْدی حُسنِ صَیّادی بِدید
وین ز صیادی غم صیدی کشید

آن ز خدمت ناز مخدومی بیافت
وآن زِ مَخْدومی زِ راهِ عِزّ بِتافت

آن زِ فرعونی اسیرِ آب شُد
وَزْ اسیریْ سِبْطْ صد سُهراب شُد

لَعْبِ مَعْکوس است و فَرزینْ‌َبندِ سخت
حیله کَم کُن کارِ اِقْبال است و بَخت

بر حیال و حیله کَم تَنْ تار را
که غَنی رَهْ کَم دَهَد مَکّار را

مَکْر کُن در راهِ نیکو خِدْمَتی
تا نُبُوَّت یابی اَنْدَر اُمَّتی

مَکْر کن تا وا رَهی از مَکْرِ خَود
مَکْر کُن تا فَرد گَردی از جَسَد

مَکْر کُن تا کمترین بَنده شَوی
در کَمی رَفتی خداوَنْده شَوی

روبَهیّ و خِدمَت ای گُرگِ کُهُن
هیچ بَر قَصْدِ خداوندی مَکُن

لیکْ چون پَروانه در آتش بِتاز
کیسه‌‌یی زان بَر مَدوز و پاکْ باز

زور را بُگْذار و زاری را بگیر
رَحْم سویِ زاری آید ای فَقیر

زاریِ مُضْطَرّ تشنه مَعْنوی‌ست
زاریِ سردِ دروغْ آنِ غَوی‌ست

گریهٔ اِخْوانِ یوسُف حیلَت است
که دَرونْشان پُر زِ رَشک و عِلَّت است