پَرتوِ مَستیِّ بی‌حَدِّ نَبی
چون بِزَد هم مَست و خوش گشت آن غَبی

لاجَرَم بسیارگو شُد از نَشاط
مَست اَدَب بُگْذاشت آمد در خُباط

نه همه‌جا بی‌خودی شَر می‌کُند
بی‌اَدَب را مِیْ چُنان‌تَر می‌کُند

گَر بُوَد عاقل نِکو فَر می‌شود
وَرْ بُوَد بَدخوی بَتَّر می‌شود

لیکْ اَغْلَب چون بَدَند و ناپَسَند
بر همه مِیْ را مُحَرَّم کرده‌اند