وَرْچه عَقْلَت هست با عقلِ دِگَر
یار باش و مَشورت کُن ای پدر

با دو عقل از بَسْ بَلاها وارَهی
پایِ خود بر اوجِ گَردون‌ها نَهی

دیو گَر خود را سُلَیمان نام کرد
مُلْک بُرد و مَمْلَکَت را رام کرد

صورتِ کارِ سُلَیمان دیده بود
صورت اَنْدَر سِرّْ دیوی می‌نِمود

خَلْق گفتند این سُلَیمان بی‌صَفاست
از سُلَیمان تا سُلَیمان فَرق‌هاست

او چو بیداریست این هَمچون وَسَن
هم‌چُنان که آن حَسَن با این حَسَن

دیو می‌گفتی که حَق بر شَکلِ من
صورتی کرده‌ست خوشْ بر اَهْرِمَن

دیو را حَقْ صورت من داده است
تا نَیَندازد شما را او به شَسْت

گَر پَدید آید به دَعوی زینهار
صورتِ او را مَدارید اِعْتِبار

دیوْشان از مَکْر این می‌گفت لیکْ
می‌نِمود این عکس در دل‌هایِ نیکْ

نیست بازی با مُمَیِّز خاصه او
که بُوَد تمییز و عَقلَش غَیْب‌گو

هیچ سِحْر و هیچ تَلبیس و دَغَل
می‌نَبَندد پَرده بر اَهْلِ دُوَل

پَس هَمی‌گفتند با خود در جواب
بازگونه می‌رَوی ای کَژْ خِطاب

باژگونه رفت خواهی هم چُنین
سویِ دوزخ اَسْفَل اَنْدَر سافِلین

او اگر مَعْزول گشته‌ست و فَقیر
هست در پیشانی اَش بَدْر مُنیر

تو اگر اَنْگُشتری را برده‌یی
دوزخی چون زَمْهَریر اَفْسرده‌یی

ما به بَوْش و عارِض و طاق و طُرُنْب
سَر کجا که خود هَمی‌نَنْهیم سُنْب؟

وَرْ به غَفْلَت ما نَهیم او را جَبین
پَنجه‌یی مانع بَرآیَد از زمین

که مَنِه آن سَر مَر این سَر زیر را
هین مَکُن سَجْده مَراین اِدْبار را

کَردَمی من شَرحِ این بَسْ جانْ فَزا
گَر نَبودی غَیرت و رَشکِ خدا

هم قَناعَت کن تو بِپْذیر این قَدَر
تا بگویم شَرحِ این وقتی دِگَر

نامِ خود کَرده سُلَیمان نَبی
رویْ‌پوشی می‌کُند بر هر صَبی

دَر گُذَر از صورت و از نامْ خیز
از لَقَب وَزْ نام در مَعنی گُریز

پَس بِپُرس از حَدِّ او وَزْ فِعْلِ او
در میانِ حَدّ و فِعْلْ او را بِجو