شاعری آوَرْد شعری پیشِ شاه
بر امیدِ خِلْعَت و اِکْرام و جاه

شاهْ مُکْرِم بود فَرمودَش هزار
از زَرِ سرخ و کرامات و نِثار

پَس وزیرش گفت کین اندک بُوَد
ده هَزارش هَدیه وا دِهْ تا رَوَد

از چُنو شاعرْ نُس از تو بَحْردَست
ده هزاری که بِگُفتم اندک است

فِقْه گفت آن شاه را و فلسفه
تا بَرآمَد عُشرِ خَرمَن از کَفه

دَه هزارش داد و خِلْعَت درخَورَش
خانهٔ شُکر و ثنا گشت آن سَرَش

پَس تَفَحُّص کرد کین سعیِ کِه بود
شاه را اَهْلیَّت من کی نِمود؟

پَس بِگُفتَندَش فُلان‌الدّین وزیر
آن حَسَن نام و حَسَن خُلْق و ضَمیر

در ثَنایِ او یکی شعری دراز
بَر نبِشت و سوی خانه رفت باز

بی‌زبان و لب همان نَعْمای شاه
مَدْحِ شَهْ می‌کرد و خِلْعَت‌های شاه