باز گردید ای رسولان خَجِل
زَر شما را دلْ به من آرید دل

این زَرِ من بر سَرِ آن زَر نَهید
کوری تَنْ فَرْجِ اَسْتَر را دهید

فَرْجِ اَسْتَر لایِق حَلْقهٔ زَراست
زَرِّ عاشقْ رویِ زَردِ اَصْفَرست

که نَظَرگاهِ خداوندست آن
کَزْ نَظَراَنْدازِ خورشید است کان

کو نَظَرگاه شُعاع آفتاب؟
کو نَظَرگاهِ خداوندِ لُباب؟

از گرفتِ منْ زِ جانْ اِسْپَر کُنید
گَرچه اکنون هم گرفتارِ مَنید

مُرغِ فِتْنه‌ی ْدانه بر بامست او
پَر گُشاده بَستهٔ دام است او

چون به دانه داد او دل را به جان
ناگرفته مَر وِرا بِگْرفته دان

آن نَظَرها که به دانه می‌کُند
آن گِرِه دان کو به پا بَرمی‌زَنَد

دانه گَوید گر تو می‌دُزدی نَظَر
من هَمی‌دُزدم زِ تو صَبر و مَقَر

چون کَشیدَت آن نَظَر اَنْدر پِی‌اَم
پَس بِدانی کَزْ تو من غافِل نی‌اَم