چون دَرآمَد عَزْم داودی به تَنگ
که بِسازَد مسجدِ اَقْصی به سنگ

وَحْی کَردَش حَق که تَرکِ این بِخوان
که زِ دَستَت بَرنَیایَد این مَکان

نیست در تَقْدیرِ ما آن که تو این
مَسجدِ اَقْصی بَر آری ای گُزین

گفت جُرمَم چیست ای دانایِ راز
که مرا گویی که مَسجد را مَساز؟

گفت بی‌جُرمی تو خونها کرده‌‌یی
خونِ مَظْلومان به گَردن بُرده‌‌یی

که زِ آوازِ تو خَلْقی بی‌شُمار
جان بِدادَند و شُدند آن را شِکار

خون بَسی رفته‌ست بر آوازِ تو
بر صدایِ خوبِ جانْ‌پَردازِ تو

گفت مَغْلوبِ تو بودم مَستِ تو
دَستِ من بَر بَسته بود از دَستِ تو

نه که هر مَغْلوبِ شَهْ مَرحوم بود؟
نه که الْمَغْلوبُ کالْمَعْدوم بود؟

گفت این مَغْلوبْ مَعْدومی‌ست کو
جُز به نِسْبَت نیست مَعْدوم اَیْقِنوا

این چُنین مَعْدوم کو از خویش رفت
بهترینِ هستها افتاد و زَفْت

او به نِسْبَت با صفات حَقْ فَناست
در حقیقت در فَنا او را بَقاست

جُمْلهٔ اَرْواح در تَدبیرِ اوست
جُملهٔ اَشْباحْ هم در تیرِ اوست

آن کِه او مَغْلوب اَنْدَر لطفِ ماست
نیست مُضْطَر بلک مُخْتارِ وَلاست

مُنْتَهایِ اِخْتیار آنست خَود
کِاْخْتیارَش گردد این جا مُفْتَقَد

اِخْتیاری را نبودی چاشْنی
گَر نگشتی آخِر او مَحْو از مَنی

در جهان گَر لُقمه و گَر شَربَت است
لَذَّتِ او فَرعِ مَحْوِ لَذَّت است

گرچه از لَذّاتْ بی‌تاثیر شُد
لَذَّتی بود او و لَذَّت‌گیر شُد