شَهوتِ دنیا مِثال گُلْخَن است
که ازو حَمّام تَقْوی روشن است

لیکْ قِسْمِ مُتَّقی زین تون صَفاست
زان کِه در گَرمابه است و در نَقاست

اَغْنیا مانَندهٔ سَرگین‌ کَشان
بَهرِ آتش کردنِ گَرمابه‌ بان

اَنْدَرایشانْ حِرص بِنْهاده خدا
تا بُوَد گَرمابه گرم و با نَوا

تَرکِ این تون گوی و در گَرمابه ران
تَرکِ تون را عینِ آن گَرمابه دان

هرکِه در تون است او چون خادِم است
مَر وِرا که صابِرست و حازِم است

هرکِه در حَمّام شُد سیمایِ او
هست پیدا بر رُخِ زیبایِ او

تونیان را نیز سیما آشِکار
از لباس و از دُخان و از غُبار

وَرْ نَبینی روش بویَش را بِگیر
بو عَصا آمد برایِ هر ضَریر

وَرْ نداری بو دَر آرَش در سُخُن
از حَدیثِ نو بِدانْ رازِ کُهُن

پَس بگوید تونِیی صاحِبْ ذَهَب
بیست سَلّه چِرکْ بُردم تا به شب

حِرصِ تو چون آتش است اَنْدَر جهان
باز کرده هر زَبانه صد دَهان

پیشِ عقلْ این زَر چو سَرگین ناخَوش است
گَرچه چون سَرگینْ فُروغِ آتش است

آفتابی که دَم از آتش زَنَد
چِرک‌تَر را لایِق آتش کُند

آفتابْ آن سنگ را هم کرد زَر
تا بتونِ حِرص اُفْتَد صد شَرَر

آن کِه گوید مالْ گِرد آورده‌ام
چیست؟ یعنی چِرْکْ چندین بُرده‌ام

این سُخَن گَرچه که رُسوایی‌ فَزاست
در میانِ تونیانْ زین فَخْرهاست

که تو شش سَلّه کَشیدی تا به شب
من کَشیدم بیست سَلّه بی کُرَب

آن کِه در تون زاد و پاکی را نَدید
بویِ مُشک آرَد بَرو رَنْجی پَدید