پیش از آنْکْ این قِصّه تا مَخْلَص رَسَد
دودِ گَندی آمد از اَهْلِ حَسَد

من نمی‌رَنجَم ازین لیک این لَکَد
خاطِرِ ساده‌دلی را پِیْ کُند

خوش بَیان کرد آن حکیمِ غَزْنَوی
بَهرِ مَحجوبانْ مِثالِ مَعْنوی

که زِ قُرآن گَر نَبینَد غیرِ قال
این عَجَب نَبْوَد زِ اَصْحابِ ضَلال

کَزْ شُعاعِ آفتابِ پُر زِ نور
غیرِ گرمی می‌نَیابَد چَشمِ کور

خَربَطی ناگاه از خَرخانه‌یی
سَر بُرون آوَرْد چون طَعّانه‌یی

کین سُخَن پَست است یعنی مَثْنوی
قِصّه پیغامبر است و پِیرَوی

نیست ذِکْرِ بَحث و اسرارِ بُلند
که دَوانَند اَوْلیا آن سو سَمَند

از مَقاماتِ تَبَتُّل تا فَنا
پایه پایه تا مُلاقاتِ خدا

شَرح و حَدِّ هر مَقام و مَنْزِلی
که به پَر زو بَر پَرَد صاحِبْ‌دلی

چون کتابُ اللهْ بِیامَد هم بر آن
این چُنین طَعْنه زدند آن کافِران

که اَساطیراست و افسانه‌یْ نَژَند
نیست تَعْمیقیّ و تَحْقیقی بُلند

کودکانِ خُردْ فَهْمَش می‌کُنند
نیست جُز اَمْرِ پَسَند و ناپَسَند

ذِکْرِ یوسُف ذِکْرِ زُلفِ پُر خَمَش
ذِکْرِ یَعقوب و زُلَیخا و غَمَش

ظاهراست و هرکسی پِیْ می‌بَرَد
کو بیان که گُم شود در وِیْ خِرَد؟

گفت اگر آسان نِمایَد این به تو
این چُنین آسان یکی سوره بِگو

جِنَّتان و اِنْسِتان و اَهْلِ کار
گو یکی آیَت ازین آسان بیار