اَنْدَر آخِر حَمْزه چون در صَف شُدی
بی‌زِرِه سَرمَست در غَزْو آمدی

سینه باز و تَنْ برهنه پیشْ پیش
دَر فَکَندی در صَفِ شمشیرْ خویش

خَلْق پُرسیدند کِی عَمِّ رَسول
ای هِزَبرِ صَفْ‌شِکَن شاهِ فُحول

نه تو لا تُلْقوا بِاَیْدیکُمْ اِلیٰ
تَهْلُکَه خواندی زِ پیغامِ خدا؟

پس چرا تو خویش را در تَهْلُکَه
می دَر اَنْدازی چُنین در مَعْرکَه؟

چون جوان بودیّ و زَفْت و سخت‌زِهْ
تو نمی‌رفتی سویِ صَفْ بی‌زِرِه

چون شُدی پیر و ضعیف و مُنْحَنی
پَرده‌هایِ لا اُبالی می‌زَنی؟

لا اُبالی‌وار با تیغ و سِنان
می‌نِمایی دار و گیر و اِمْتِحان؟

تیغْ حُرمَت می‌نَدارد پیر را
کِی بُوَد تمییزْ تیغ و تیر را؟

زین نَسَق غم خوارگانِ بی‌خَبَر
پَند می‌دادند او را از غِیَر