گفت باری نُطْقِ سگ کو بر دَر است
نُطْقِ مُرغِ خانگی کَاهْلِ پَر است

گفت موسیٰ هین تو دانی رو رَسید
نُطْقِ این هر دو شود بر تو پَدید

بامْدادان از برایِ اِمْتِحان
ایستاد او مُنْتَظِر بر آسْتان

خادمه سُفره بِیَفشانْد و فُتاد
پاره نانِ بَیات آثارِ زاد

دَر رُبود آن را خروسی چون گِرو
گفت سگ کردی تو بر ما ظُلْم رو

دانهٔ گندم توانی خورْد و من
عاجِزَم در دانه خوردن در وَطَن

گندم و جو را و باقیِّ حُبوب
می‌توانی خورْد و من نه ای طَروب

این لبِ نانی که قِسْمِ ماست نان
می‌رُبایی این قَدَر را از سگان؟