عِبْرَت است آن قِصّه ای جان مَر تو را
تا که راضی باشی در حُکْمِ خدا

تا که زیرک باشی و نیکوگُمان
چون بِبینی واقعه‌یْ بَد ناگهان

دیگران گردند زَرْد از بیمِ آن
تو چو گُل خَندان گَهِ سود و زیان

زان که گُل گَر بَرگْ بَرگَش می‌کُنی
خَنده نَگْذارد نگردد مُنْثَنی

گوید از خاری چرا اُفْتَم به غَم؟
خَنده را من خود زِ خارْ آورده‌ام

هرچه از تو یاوه گردد از قَضا
تو یَقین دان که خَریدَت از بَلا

مَا التَّصوّف؟ قالَ وِجْدانُ الْفَرَح
فِی الْفُؤادِ عِنْدَ اِتْیانِ التَّرَح

آن عُقابَش را عُقابی دان که او
دَر رُبود آن موزه را زان نیکْ‌خو

تا رَهانَد پاش را از زَخمِ مار
ای خُنُک عقلی که باشد بی غُبار

گفت لا تَاْسوا عَلیٰ ما فاتَکُم
اِنْ اَتَی السِّرحانُ وَارْدیٰ شاتَکُم

کان بَلا دَفْعِ بَلاهایِ بزرگ
وان زیانْ مَنْعِ زیان‌هایِ سُتُرگ