داعیِ هر پیشه اومید است و بوک
گَرچه گَردَنْشان زِ کوشش شُد چو دوک

بامْدادان چون سویِ دُکّان رَوَد
بر امید و بوکِ روزی می‌دَوَد

بوکْ روزی نَبْوَدَت چون می‌رَوی؟
خَوْفِ حِرمان هست تو چونی قوی؟

خَوْفِ حِرمانِ اَزَل در کَسْبِ لوت
چون نَکَردَت سُست اَنْدَر جُست و جوت

گویی گَرچه خَوْفِ حِرمان هست پیش
هست اَنْدَر کاهِلی این خَوْف بیش

هست در کوشش امیدم بیش تَر
دارم اَنْدَر کاهِلی اَفْزون خَطَر

پس چرا در کارِ دین ای بَدگُمان
دامَنَت می‌گیرد این خَوْفِ زیان؟

یا نَدیدی کَاهْلِ این بازارِ ما
در چه سودَند اَنْبیا و اَوْلیا؟

زین دُکان رفتن چه کانْشان رو نِمود
اَنْدَرین بازار چون بَستَند سود؟

آتش آن را رامْ چون خَلْخال شُد
بَحْر آن را رام شُد حَمّال شُد

آهن آن را رام شُد چون موم شُد
بادْ آن را بَنده و مَحْکوم شُد