اَنْبیا گفتند فالِ زشت و بَد
از میانِ جانَتان دارد مَدَد

گَر تو جایی خُفته باشی با خَطَر
اَژدَها در قَصْدِ تو از سویِ سَر

مِهْربانی مَر تو را آگاه کرد
که بِجِه زود اَرْنَه اَژْدَرهات خَورْد

تو بگویی فالِ بَد چون می‌زَنی؟
فالِ چه؟ بَرجِه بِبین در روشنی

از میانِ فالِ بَد من خود تو را
می‌رَهانم می‌بَرَم سویِ سَرا

چون نَبی آگَهْ کُننده‌ست از نَهان
کو بِدید آنچه نَدید اَهْلِ جهان

گَر طَبیبی گویَدَت غوره مَخَور
که چُنین رَنْجی بَر آرَد شور و شَر

تو بگویی فالِ بَد چون می‌زنی؟
پَسْ تو ناصِح را مُوَثَّم می‌کُنی

وَرْ مُنَجِّم گویَدَت کِامْروز هیچ
آن چُنان کاری مَکُن اَنْدَر پَسیچ

صد رَهْ اَرْ بینی دروغِ اَخْتَری
یک دوباره راست آید می‌خَری

این نُجومِ ما نَشُد هرگز خِلاف
صُحَّتَش چون مانْد از تو در غِلاف؟

آن طَبیب و آن مُنَجِّم از گُمان
می‌کُنند آگاه و ما خود از عِیان

دود می‌بینیم و آتش از کَران
حَمله می‌آرَد به سویِ مُنْکِران

تو هَمی‌گویی خَمُش کُن زین مَقال
که زیانِ ماست فالِ شومْ‌فال؟

ای کِه نُصْحِ ناصِحان را نَشْنَوی
فالِ بَد با توست هر جا می‌رَوی

اَفْعی‌یی بر پُشتِ تو بَر می‌رَوَد
او زِ بامی بینَدَش آگَهْ کُند

گویی‌اَش خاموش غمگینم مَکُن
گوید او خوش باش خود رفت آن سُخُن

چون زَنَد اَفْعی دَهان بر گَردَنَت
تَلْخ گردد جُمله شادی کردَنَت

پس بِدو گویی همین بود ای فُلان
چون بِنَدْریدی گَریبان در فَغان؟

یا زِ بالایَم تو سنگی می‌زَدی
تا مرا آن جِدْ نِمودیّ و بَدی

او بگوید زان ک می‌آزُرْده‌یی
تو بگویی نیکْ شادم کرده‌یی

گفت من کردم جوامَردی به پَند
تا رَهانَم من تو را زین خُشک بَنْد

از لَئیمی حَقِّ آن نَشْناختی
مایهٔ ایذا و طُغیان ساختی

این بُوَد خویِ لَئیمانِ دَنی
بَد کُند با تو چو نیکویی کُنی

نَفْس را زین صَبر می‌کُن مُنْحَنیش
که لَئیم است و نَسازَد نیکُویش

با کَریمی گَر کُنی اِحْسان سِزَد
مَر یکی را او عِوَض هَفْصد دَهَد

با لَئیمی چون کُنی قَهْر و جَفا
بَنده‌یی گردد تورا بَسْ با وَفا

کافران کآرَند در نِعْمَتْ جَفا
باز در دوزخ نِداشان رَبَّنا