قوم گفتند ای نَصوحان بَسْ بُوَد
این چه گفتید اَرْ دَرین دِهْ کَس بُوَد

قُفْل بر دل‌هایِ ما بِنْهاد حَق
کَس نَدانَد بُرد بر خالِق سَبَق

نَقْشِ ما این کرد آن تَصویرگَر
این نخواهد شُد به گفت و گو دِگَر

سنگ را صد سال گویی لَعْل شو
کُهنه را صد سال گویی باش نو

خاک را گویی صِفاتِ آب گیر
آب را گویی عَسَل شو یا که شیر

خالِقِ اَفْلاکْ او وَافْلاکیان
خالِقِ آب و تُراب و خاکیان

آسْمان را داد دَوْران و صَفا
آب و گِل را تیره روییّ و نَما

کِی تَوانَد آسْمان دُردی گُزید؟
کِی تَوانَد آب و گِل صَفْوَت خَرید؟

قِسْمَتی کرده‌ست هر یک را رَهی
کِی کُهی گردد به جَهْدی چون کَهی؟