گفت داوودَش خَمُش کُن رو بِهِل
این مُسلمان را زِ گاوَت کُن بِحِل

چون خدا پوشید بر تو ای جوان
رو خَمُش کُن حَقِّ سَتّاری بِدان

گفت وا وِیْلی چه حُکْم است این؟ چه داد؟
از پِیِ من شَرعِ نو خواهی نَهاد؟

رَفته است آوازهٔ عَدلَت چُنان
که مُعَطَّر شد زمین و آسْمان

بر سَگانِ کور این اِسْتَم نَرَفت
زین تَعَدّی سنگ و کُهْ بِشْکافت تَفْت

هم چُنین تَشْنیع می‌زد برمَلا
کَالصَّلا هنگامِ ظُلْم است اَلصَّلا