چون رَهید آن کَشتی و آمد به کام
شُد نمازِ آن جَماعَت هم تمام

فُجْفُجی اُفْتادَشان با همدِگَر
کین فُضولی کیست از ما ای پدر؟

هر یکی با آن دِگَر گفتند سِر
از پَسِ پُشتِ دَقوقی مُسْتَتِر؟

گفت هر یک من نَکَردَسْتم کُنون
این دُعا نه از بُرون نه از درون

گفت مانا این اِمامِ ما زِ دَرد
بوالْفُضولانه مُناجاتی بِکَرد

گفت آن دیگر که ای یارِ یَقین
مَر مرا هم می‌نِمایَد این چُنین

او فُضولی بوده است از اِنْقِباض
کرد بر مُخْتارِ مُطْلَقْ اِعْتِراض

چون نِگَه کردم سِپَس تا بِنْگَرَم
که چه می‌گویند آن اَهْلِ کَرَم

یک از ایشان را ندیدم در مَقام
رفته بودند از مَقامِ خود تمام

نه به چَپ نه راست نه بالا نه زیر
چَشمِ تیزِ من نَشُد بر قَوْمْ چیر

دُرْها بودند گویی آب گشت
نه نِشانِ پا و نه گَردی به دشت

در قِبابِ حَق شُدند آن دَمْ همه
در کُدامین روضه رفتند آن رَمه؟

درتَحَیُّر مانْدم کین قَوْم را
چون بِپوشانید حَقْ بر چَشمِ ما؟

آن چُنان پنهان شُدند از چَشمِ او
مِثْلِ غوطه‌یْ ماهیان در آبِ جو

سال‌ها درحَسرتِ ایشان بِمانْد
عُمرها در شوقِ ایشانْ اشک رانْد

تو بگویی مَردِ حَقْ اَنْدَر نَظَر
کِی دَر آرَد با خدا ذِکْرِ بَشَر؟

خَر ازین می‌خُسبَد این جا ای فُلان
که بَشَر دیدی تو ایشان را نه جان

کار ازین ویران شُده‌ست ای مَردِ خام
که بَشَر دیدی مَر این‌ها را چو عام

تو همان دیدی که اِبْلیسِ لَعین
گفت من از آتَشَم آدم زِ طین

چَشمِ اِبْلیسانه را یک دَمْ بِبَند
چند بینی صورت آخِر؟ چندْ چند؟

ای دَقوقی با دو چَشمِ هَمچو جو
هین مَبُر اومید ایشان را بِجو

هین بِجو که رُکنِ دولتْ جُستن است
هر گُشادی در دل اَنْدَر بَستن است

از همه کارِ جهان پَرداخته
کو و کو می‌گو به جانْ چون فاخته

نیک بِنْگَر اَنْدَرین ای مُحْتَجِب
که دُعا را بَست حَق بر اَسْتَجِب

هر کِه را دل پاک شُد از اِعْتِدال
آن دُعایَش می‌رَوَد تا ذوالْجَلال