پنج روز آن باد اَمْرودی نریخت
ز آتَشِ جوعَش صَبوری می‌گُریخت

بر سَرِ شاخی مُرودی چند دید
باز صَبری کرد و خود را وا کَشید

باد آمد شاخ را سَر زیر کرد
طَبْع را بر خوردنِ آن چیر کرد

جوع و ضَعْف و قُوَّتِ جَذْب و قَضا
کرد زاهِد را زِ نَذْرَش بی‌وَفا

چون که از اَمْرودْبُن میوه سُکُسْت
گشت اَنْدَر نَذْر وعَهْدِ خویشْ سُست

هم درآن دَمْ گوشْمالِ حَق رَسید
چَشمِ او بُگْشاد و گوشِ او کَشید