گشت اُستا سُست از وَهْم و زِ بیم
بَر جَهید و می‌کَشانید او گِلیم

خشمگین با زن که مِهْرِ اوست سُست
من بدین حالَم نَپُرسید و نَجُست

خود مرا آگَهْ نکرد از رنگِ من
قَصْد دارد تا رَهَد از نَنْگِ من

او به حُسن و جِلْوهٔ خود مَست گشت
بی‌خَبَر کَزْ بامْ افتادم چو طَشْت

آمد و دَر را به تُندی وا گُشاد
کودکان اَنْدَر پِیِ آن اوسْتاد

گفت زن خیر است چون زود آمدی؟
که مَبادا ذاتِ نیکَت را بَدی

گفت کوری؟ رَنگ و حالِ من بِبین
از غَمَم بیگانگان اَنْدَر حَنین

تو درونِ خانه از بُغْض و نِفاق
می‌نَبینی حالِ من در اِحْتِراق؟

گفت زن ای خواجه عیبی نیستَت
وَهْم و ظَنِّ لاشِ بی‌مَعنی‌سْتَت

گُفتَش ای غَر تو هنوزی در لَجاج؟
می‌نَبینی این تَغَیُّر وِارْتِجاج؟

گَر تو کور و کَر شُدی ما را چه جُرم؟
ما دَرین رَنْجیم و در اندوه و گُرم

گفت ای خواجه بِیارَم آیِنَه
تا بِدانی که ندارم من گُنَه؟

گفت رو مَه تو رهی مَه آینه‌ت
دایما در بُغْض و کینیّ و عَنَت

جامهٔ خوابِ مرا زو گُسْتران
تا بِخُسبَم که سَرِ من شُد گِران

زن تَوقُّف کرد مَردَش بانگ زد
کِی عَدو زوتَر تو را این می‌سِزَد