اَبْلَهان گویند کین افسانه را
خَط بِکَش، زیرا دروغ است و خَطا

زان که مَریَم وَقتِ وَضْعِ حَمْلِ خویش
بود از بیگانه دور و هم زِ خویش

از بُرونِ شهرْ آن شیرین فُسون
تا نَشُد فارغ، نَیامَد خود درون

چون بِزادَش، آن گَهانَش بر کِنار
بَر گرفت و بُرد تا پیشِ تَبار

مادرِ یَحییٰ کجا دیدش که تا
گوید او را این سُخَن در ماجَرا؟