گفت امیر ای راهْ‌زَن حُجَّت مگو
مَر تو را رَهْ نیست در من، رَهْ مَجو

رَهْ‌زَنیّ و من غریب و تاجرم
هر لباساتی که آری، کِی خَرَم؟

گِردِ رَخْتِ من مَگَرد از کافِری
تو نه‌یی رَخْتِ کسی را مُشتری

مُشتری نَبْوَد کسی را راهْ‌زَن
وَرْ نِمایَد مُشتری، مَکْر است و فَن

تا چه دارد این حَسود اَنْدَر کَدو
ای خدا فریادْ ما را زین عَدو

گَر یکی فَصْلی دِگَر در من دَمَد
دَررُبایَد از من این رَهْ‌زَن نَمَد