بَلْعَمِ باعور را خَلْقِ جهان
سُغْبه شُد، مانندِ عیسیِّ زمان

سَجده ناوَرْدند کَس را دونِ او
صِحَّتِ رَنْجور بود اَفْسونِ او

پَنجه زد با موسی از کِبْر و کَمال
آن‌چُنان شُد که شَنیدَسْتی تو حال

صد هزار اِبْلیس و بَلْعَم در جهان
هم‌چُنین بوده‌ست پیدا و نَهان

این دو را مَشْهور گردانید اِله
تا که باشد این دو بر باقی گُواه

این دو دُزدْ آویخت از دارِ بُلند
وَرْنه اَنْدر قَهْر بَسْ دُزدان بُدَند

این دو را پَرچَم به سویِ شهر بُرد
کُشتگانِ قَهْر را نَتْوان شِمُرد

نازنینی تو، ولی در حَدِّ خویش
اللّهْ اللّهْ پا مَنِه از حَدّ بیش

گَر زنی بر نازنین‌تَر از خَودَت
در تَکِ هفتم زمین زیر آرَدَت

قِصّهٔ عاد و ثَمود از بَهرِ چیست؟
تا بِدانی کَانْبیا را نازُکی‌ست

این نِشانِ خَسْف و قَذْف و صاعِقه
شُد بیانِ عِزِّ نَفْسِ ناطِقه

جُمله حیوان را پِیِ انسان بِکُش
جُمله انسان را بِکُش از بَهرِ هُش

هُش چه باشد؟ عقل کُلِّ هوشْمَند
هوشِ جُزوی هُش بُوَد، اما نَژَند

جُمله حیواناتِ وحشی زآدمی
باشد از حیوانِ اِنْسی در کَمی

خونِ آن‌ها خَلْق را باشد سَبیل
زان که وحشی‌اَند از عقلِ جَلیل

عِزَّتِ وَحشی بدین اُفتاد پَست
که مَر انسان را مُخالِف آمده‌ست

پس چه عِزَّت باشَدَت ای نادره
چون شُدی تو حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَه

خَر نَشایَد کُشت از بَهرِ صَلاح
چون شود وحشی، شود خونَش مُباح

گَرچه خَر را دانشِ زاجِر نبود
هیچ مَعْذورَش نمی‌دارد وَدود

پس چو وحشی شُد ازان دَمْ آدمی
کِی بُوَد مَعْذور؟ ای یارِ سَمی

لاجَرَم کُفّار را شُد خونْ مُباح
هَمچو وَحشی پیشِ نُشّاب و رِماح

جُفت و فرزندانَشان جُمله سَبیل
زان که بی‌عَقلَند و مَردود و ذَلیل

باز عقلی کو رَمَد از عقلِ عقل
کرد از عقلی به حیواناتْ نَقْل