پادشاهان را چُنان عادت بُوَد
این شَنیده باشی اَرْ یادت بُوَد

دَستِ چَپْشانْ پَهْلَوانان ایسْتَند
زان که دلْ پَهْلویِ چپ باشد به بَند

مُشْرِف و اَهلِ قَلَمْ بر دستِ راست
زان که عِلْمِ خَطّ و ثَبْت آن دستْ راست

صوفیان را پیشِ رو موضع دَهَند
کایِنه‌یْ جان‌اَند و زآیینه بِهْ‌اَند

سینه صَیقل‌ها زده در ذِکْر و فِکْر
تا پَذیرَد آینه‌یْ دلْ نَقْشِ بِکْر

هرکِه او از صُلْبِ فِطْرَت خوب زاد
آیِنه در پیشِ او باید نَهاد

عاشقِ آیینه باشد رویِ خوب
صَیقلِ جان آمد و تَقْوَی الْقُلوب