بانگ می‌آمد که ای طالب بیا
جودْ مُحْتاجِ گدایانْ چون گدا

جودْ می‌جویَد گدایان و ضِعاف
هَمچو خوبان کآیِنه جویَند صاف

رویِ خوبانْ زآیِنه زیبا شود
رویِ اِحْسانْ از گدا پیدا شود

پس از این فرمود حَق در وَالضُّحی
بانگ کَم زَن ای مُحَمَّد بر گدا

چون گدا آیینۀ جود است هان
دَم بُوَد بر رویِ آیینه زیان

آن یکی جودش گدا آرَد پَدید
وان دِگَر بَخشَد گدایان را مَزید

پس گدایانْ آیَتِ جودِ حَق‌اَند
وان کِه با حَقّ‌اَند جودِ مُطْلَق‌اَند

وان‌کِه جُز این دوْستْ او خود مُرده‌یی‌ست
او بَرین دَر نیست، نَقْشِ پَرده‌یی‌ست