گَر وَلی زَهری خورَد، نوشی شود
وَرْ خورَد طالِب، سِیَه‌هوشی شود

رَبّ هَبْ لی از سُلَیمان آمده‌ست
که مَدِه غیرِ مرا این مُلْکْ دست

تو مَکُن با غیرِ من این لُطْف و جود
این حَسَد را مانَد، امّا آن نبود

نکتۀ لا یَنْبَغی می‌خوان به جان
سِرّ مِن بَعْدی زِ بُخْلِ او مَدان

بلکه اَنْدر مُلْک دید او صد خَطَر
مو به مو مُلْکِ جهان بُد بیمِ سَر

بیمِ سَر با بیمِ سِر با بیمِ دین
اِمْتِحانی نیست ما را مِثْلِ این

پس سُلَیمان هِمَّتی باید که او
بُگْذرد زین صد هزاران رَنگ و بو

با چُنان قُوَّت که او را بود هم
موجِ آن مُلْکَش فرو می‌بَست دَم

چون بَرو بِنْشَست زین اندوه گَرد
بر همه شاهانِ عالَمْ رَحْم کرد

شُد شَفیع و گفت این مُلْک و لِوا
با کمالی دِهْ که دادی مَر مرا

هرکِه را بِدْهیّ و بُکْنی آن کَرَم
او سُلَیمان است وآن کَس هم مَنم

او نباشد بَعدی، او باشد مَعی
خود مَعی چِه بْوَد؟ مَنَم بی‌مُدَّعی

شَرحِ این فَرض است گفتن، لیکْ من
باز می‌گردم به قِصّه‌یْ مَرد و زن