گفت ای زن تو زنی یا بوالْحَزَن؟
فَقرْ فَخْر آمد، مرا بر سَر مَزَن

مال و زَرْ سَر را بُوَد هَمچون کُلاه
کَل بُوَد او کَزْ کُلَه سازد پَناه

آن کِه زُلْفِ جَعْد و رَعْنا باشَدَش
چون کُلاهَش رفت، خوش‌تَر آیَدَش

مَردِ حَق باشد به مانندِ بَصَر
پس برهنه بِهْ که پوشیده نَظَر

وَقتِ عَرضه کردن آن بَرده فُروش
بَرکَنَد از بَنده جامه‌یْ عیب‌پوش

وَرْ بُوَد عیبی برهنه‌ش کِی کُند؟
بَلْ به جامه خُدعه‌‌یی با وِیْ کُند

گوید این شَرمَنده است از نیک و بَد
از برهنه کردنْ او از تو رَمَد

خواجه در عیب است غَرقه تا به گوش
خواجه را مال است و مالَش عیبْ‌پوش

کَزْ طَمَع عیبَش نبیند طامِعی
گشت دل‌ها را طَمَع‌ها جامعی

وَرْ گدا گوید سُخَن چون زَرِّ کان
رَهْ نیابَد کالۀ او در دُکان

کارِ درویشی وَرایِ فَهْمِ توست
سوی درویشی بِمَنْگَر سُستْ سُست

زان که دَرویشان وَرایِ مُلْک و مال
روزیی دارند ژَرْف از ذواَلْجَلال

حَق تَعالی عادل است و عادلان
کِی کُنند اِسْتَمگَری بر بی‌دلان؟

آن یکی را نِعْمَت و کالا دَهَند
وین دِگَر را بر سَرِ آتش نَهَند

آتشَش سوزا که دارد این گُمان
بر خدا و خالِقِ هر دو جهان

فَقْرُ فَخْری از گِزاف است و مَجاز؟
نه، هزاران عِزّ پنهان است و ناز

از غَضَب بر من لَقَب‌ها رانْدی
یارگیر و مارگیرَم خوانْدی

گَر بِگیرَم، بَرکَنَم دَندانِ مار
تاش از سَر کوفْتن نَبْوَد ضِرار

زان که آن دَندانْ عَدوِّ جانِ اوست
من عَدو را می‌کُنم زین عِلْمْ دوست

از طَمَع هرگز نخوانم من فُسون
این طَمَع را کرده‌ام من سَرنِگون

حاشَ لِلَّهْ طَمْعِ من از خَلْق نیست
از قَناعَت در دلِ من عالَمی‌ست

بر سَرِ اَمْرودْبُن بینی چُنان
زان فُرود آ تا نَمانَد آن گُمان

چون تو بَرگردی، تو سَرگشته شَوی
خانه را گَردنده بینی، وان تویی