لیکْ نادر طالِب آید کَزْ فُروغ
در حَقِ او نافِع آید آن دُروغ

او به قَصدِ نیکِ خود جایی رَسَد
گَرچه جان پِنْداشت و آن آمد جَسَد

چون تَحَرّی در دلِ شبْ قِبْله را
قبله نیّ و آن نمازِ او رَوا

مُدَّعی را قَحْطِ جان اَنْدر سِر است
لیکْ ما را قَحْطِ نانْ بر ظاهِر است

ما چرا چون مُدَّعی پنهان کُنیم؟
بَهرِ ناموسِ مُزَوَّر جان کَنیم؟