آن زمانْ حَق بر عُمر خوابی گُماشت
تا که خویش از خواب نَتْوانِسْت داشت

در عَجَب اُفتاد کین مَعْهود نیست
این زِ غَیب اُفتاد، بی‌مَقصود نیست

سَر نَهاد و خواب بُردَش، خواب دید
کامَدَش از حَق نِدا، جانَش شَنید

آن نِدایی کَاصْلِ هر بانگ و نَواست
خود نِدا آن است و این باقی صَداست

تُرک و کُرد و پارسی‌گو و عَرَب
فَهْم کرده آن نِدا، بی‌گوش و لب

خود چه جایِ تُرک و تاجیک است و زَنگ
فَهْم کرده‌ست آن نِدا را چوب و سنگ

هر دَمی از وِیْ هَمی آید اَلَسْت
جوهر و اَعْراض می‌گَردند مَست

گَر نمی‌آید بَلی زیشان، ولی
آمَدَنْشان از عَدَم باشد بلی

آنچه گفتم زآگهیِّ چوب و سنگ
در بَیانَشْ قِصّه بِشنو بی‌دِرنگ