گفت صِدّیقه که ای زُبده‌یْ وجود
حِکمَتِ بارانِ امروزین چه بود؟

این زِ باران‌هایِ رَحمَت بود یا
بَهرِ تَهدید است و عَدلِ کِبْریا؟

این از آن لُطْفِ بَهاریّات بود؟
یا زِ پاییزیِّ پُرآفات بود؟

گفت این از بَهرِ تَسکینِ غَم است
کَزْ مُصیبَت بر نِژادِ آدم است

گَر بَر آن آتش بِمانْدی آدمی
بس خَرابی دَرفُتادی و کَمی

این جهان ویران شُدی اَنْدر زمان
حِرص‌ها بیرون شُدی از مَردمان

اَسْتُنِ این عالَم ای جان غَفْلَت است
هوشیاری این جهان را آفَت است

هوشیاری زان جهان است و چو آن
غالِب آید، پَست گردد این جهان

هوشیاری آفتاب و حِرصْ یَخ
هوشیاری آب و این عالَم وَسَخ

زان جهانْ اندک تَرشُّح می‌رَسَد
تا نَغُرَّد در جهانْ حِرص و حَسَد

گَر تَرَشُّح بیش‌تر گردد زِ غَیْب
نه هُنر ماند دَرین عالَمْ نه عَیْب

این ندارد حَد، سویِ آغاز رو
سویِ قصّه‌یْ مَردِ مُطرب باز رو