بَسْ دراز است این، حَدیثِ خواجه گو
تا چه شُد اَحْوالِ آن مَردِ نِکو؟

خواجه اَنْدَر آتش و دَرد و حَنین
صد پَراکَنده هَمی گفت این چُنین

گَهْ تَناقُض، گاه ناز و گَهْ نیاز
گاهْ سودایِ حقیقت، گَهْ مَجاز

مَردِ غَرقه گشته جانی می‌کَنَد
دست را در هر گیاهی می‌زَنَد

تا کُدامَش دست گیرد در خَطَر
دست و پایی می‌زَنَد از بیمِ سَر

دوست دارد یارْ این آشفتگی
کوششِ بیهوده بِهْ از خُفتگی

آن کِه او شاه است، او بی‌کار نیست
ناله از وِیْ طُرفه، کو بیمار نیست

بَهرِ این فرمود رَحْمانْ ای پسر
کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فی شانْ ای پسر

اَنْدرین رَهْ می‌تَراش و می‌خَراش
تا دَمِ آخِر دَمی فارغْ مَباش

تا دَمِ آخِر، دَمی آخِر بُوَد
که عِنایَت با تو صاحِب‌سِرْ بُوَد

هرچه کوشَد جان که در مَرد و زن است
گوش و چَشمِ شاهِ جانْ بر روزَن است