آن جُهودِ سگْ بِبین چه رای کرد
پَهْلویِ آتش بُتی بَرپای کرد

کان کِه این بُت را سُجود آرَد، بِرَست
وَرْ نَیارَد، در دلِ آتشْ نِشَست

چون سِزایِ این بُتِ نَفْس او نداد
از بُتِ نَفْسَش بُتی دیگر بِزاد

مادرِ بُت‌ها، بُتِ نَفْسِ شماست
زان‌که آن بُتْ مار و این بُتْ اَژدَهاست

آهن و سنگ است نَفْس و بُت شَرار
آن شَرار از آب می‌گیرد قَرار

سنگ و آهنْ زآب کِی ساکِن شود؟
آدمی با این دو کِی ایمِن بُوَد؟

بُتْ سیاهابه‌ست در کوزه نَهان
نَفْسْ مَر آبِ سِیَه را چَشمه دان

آن بُتِ مَنْحوت چون سیْلِ سیاه
نَفْسِ بُتگَرْ چشمه‌‌یی بر آبْ راه

صد سَبو را بِشْکَنَد یک پاره سنگ
وآبِ چَشمه می‌زِهانَد بی‌دِرَنگ

بُت شِکَستن سَهْل باشد نیکْ سَهْل
سَهْل دیدن نَفْس را، جَهْل‌ست جَهْل

صورتِ نَفْس اَرْ بِجویی ای پسر
قِصّۀ دوزخ بِخوان با هفت دَر

هر نَفَس مَکْریّ و در هر مَکْر زان
غَرقه صد فرعون با فرعونیان

در خدایِ موسی و موسیٰ گُریز
آبِ ایمان را زِ فرعونی مَریز

دست را اَنْدَر اَحَد وَ احْمَد بِزَن
ای برادر وارَه از بوجَهْلِ تَنْ