ای سر زلف خوشت سلسله جنبان دل
دل به لبت داده ام جان تو و جان دل

بر رخ زیبای خود زلف مشوش ببین
تا بنماید تو را حال پریشان دل

دل چو گرفتار شد در شکن زلف تو
در عقبش کرد جان میل به زندان دل

فارغم از دیگران مهر تو ورزم که هست
مهر تو آرام جان درد تو درمان دل

دعوت کنفرم کند موی تو هر ساعتی
تازه کند هر نفس روی تو ایمان دل

زان لب همچون نبات منبع آب حیات
شد ز بیانت چکان چشمهٔ حیوان دل

دل چو پیوسد به جان نعل سمند تو را
تارک گردون شود غاشیه گردان دل

هست حیات همام صحبت صاحب دلان
وین سخنش گوهری ست آمده از کان دل