۲۶۵ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۱۴

زهی شمایل موزون و قد دلبندش
که هر که دید رخش گشت آرزومندش

گر او در آینه و آب ننگرد زین پس
کسی نشان ندهد در زمانه مانندش

در ان نفس که لبش در حدیث می آید
روان همی شود آب حیات از قندش

چو باغبان به قدش بنگرید هرسروی
که دید بر لب جویی ز بیخ بر کندش

تو آن سعادت بند قباش می بینی
که هست با قد او سال و ماه پیوندش

به خون لعل چنان تشنهام که نتوان گفت
زرشک آن که زند دست در کمر بندش

دریغ دیده مسکین من که چشم حسود
از روز وصل به شب های دوری افکندش

کنون که چشم من از روی دوست دور افتاد
مگر به ماه کنم گاه گاه خرسندش

وگر همام نگیرد قرار پس تدبیر
بود مطالعه طلعت خداوندش
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.