جان ها در آتشند که جانان همی رود
سیلاب خون ز دیدهٔ گریان همی رود

یعقوب را زیوسف خود دور می کنند
خاتم برون ز دست سلیمان همی رود

آدم وداع سایهٔ طوبی همی کند
خضر از کنار چشمه حیوان همی رود

صحرا و شهر فتنه و غوغای مردم است
تا خود چه داوری ست که سلطان همی رود

دیدی که آدمی چه کشد در وداع جان
بر ما ز هجر یار دو چندان همی رود

دردا که گوهری ست گران مایه صحبتش
دشوار دست داده و آسان همی رود

این می کشد مرا که درین غصه یار نیز
پر آب کرده چشم و پریشان همی رود

امیدوار باش درین حاله ای همام
کاین جور روزگار به پایان می رود

در موسم بهار کند عاقبت رجوع
حسنی که در خزان زگلستان همی رود